Raczej mało znany model Hudsona. Była to odpowiedź na konkurencyjnego Nasha Ramblera. Koszty wprowadzenia tego modelu zmusiły poniekąd Hudsona do połączenia się z Nashem. Nash i Hudson były jednymi z niewielu niezależnych firm pozostających w cieniu Wielkiej Trójki (General Motors, Ford i Chrysler), które generalnie oferowały większe samochody. Spółka Hudson Motor Car Company miała ograniczone środki finansowe, które nie pozwalały na opracowanie nowego dużego modelu od podstaw. Toteż zarząd zdecydował, że zamiast wydawać pieniądze na niepewny projekt dużego modelu lepiej się skupić na koncepcie samochodu kompaktowego. Po burzy mózgów opracowano I wdrożono do produkcji nowy model Hudsona, nazywał się Jet. Był techniczną nowinką na amerykańskim rynku. Nadwozie było samonośne i spawane zamiast przykręcanego do ramy nadwozia. Wnętrze było przestronne i wygodne, zaś silnik zapewniał bardzo przyzwoite osiągi, co w połączeniu z relatywnie małym spalaniem I niskimi kosztami utrzymania było nie bez znaczenia.
Jednakże Jet nie spełnił tylu pokładanych nadziei co Rambler u Nasha. Co więcej, Jet poważnie nadszarpnął finanse spółki. Rozwinięcie I wdrożenie modelu Jet kosztowało Hudsona 16 milionów dolarów i wepchnęło firmę w niepewną pozycję. Firma nie posiadała już żadnych funduszy na odświeżenie starszej linii modelowej, toteż prezes Barit przekonał zarząd, że połączenie Hudsona z Nashem-Kelvinator byłoby dobrym rozwiązaniem pod względem finansowym i motoryzacyjnym. Barit miał nadzieję, że model Jet zyska na połączeniu obu firm, jako że nowopowstała firma American Motors Corporation skupiała się na produkcji mniejszych samochodów, gdyż widziała w tym niszę do zagospodarowania. Jednak pierwszym modelem Hudsona, który AMC skreśliło, był właśnie Jet. Odtąd dilerzy Hudsona musieli sprzedawać „przemetkowane” nashy jako hudsony.
Inspiracją dla powstania modelu Jet był mały model Fiata 1400. Wczesne gliniane modele Hudsona miały się nazywać „Bee” (pszczółka). Nazwa miała nawiązywać do innych modeli Hudsona, Wasp i Hornet. Jednakże ten projekt od początku nie podobał się prezesowi Hudsona, panu Abrahamowi E. Baritowi. 63-letni prezes odrzucał prawie wszelkie rady i sugestie stylistów i doradców motoryzacyjnych. Domagał się w modelu Jet prawie wszystkich udogodnień i gadżetów spotykanych w większych modelach Hudsona. Projektanci starali się zaprojektować go jako nieco niższy i szerszy, jednak przy ówczesnej technice i wymogom produkcyjnym się niestety nie udało. Jet wyglądał wyraźnie niekorzystnie przy zestawieniu z modelami Hornet i Wasp. Zadziwiający był upór A.E. Barita, by zachować wewnątrz taką wysokość, by można było zasiąść za kierownicą w kapeluszu. Również siedzenia w modelu Jet były wyższe niż w Hornecie lub Waspie.
Barit również zdecydował, że tył Jeta ma być podobny do Oldsmobile’a (wysoko zaznaczona linia błotników i małe okrągłe tylne światła). Z daleka można było pomylić Jeta z najtańszym modelem Oldsmobile’a 88. Taki design miał być dostosowany do gustu dilera Hudsona z Chicago, Jima Morana. Moran prowadził najbardziej zyskowny punkt dilerski Hudsona w całych Stanach i jego opinia się liczyła. Moranowi podobały się tylna panoramiczna szyba i linia dachu u forda z 1952 roku. Efekt końcowy był taki, że Hudson Jet bardzo się upodobnił do Forda pod wieloma względami.
Bardzo ujednolicone nadwozia monokokowe były produkowane przez firmę Murray Corporation z Detroit. Decydującym powodem zlecenia tego firmie zewnętrznej był fakt, ze ostatnia firma podjęła się tego w zamian za znaczącą redukcję swojej marży. Było to też istotne, że firma Hudson nie dysponowała funduszami na zmianę oprzyrządowania i wytłoczek.
Pod maską siedział nowy sześciocylindrowy rzędowy silnik o pojemności 202 cali sześciennych (3,3 l) i głowicami L. Agregat ten dawał moc 104 KM (78 kW, 105 PS) przy obrotach 4,000 rpm. To była duża techniczna nowość, nie mówiąc o tym, że nadwozia podobnych prototypowych studebakerów nie wytrzymywały obciążeń i drgań takich mocnych silników.
W istocie była to przeprojektowana wersja silnika z 1932 roku o pojemności 254 cali sześciennych (4,2 l, wiercenie i suw: 3x4,5 cali), z tą różnicą, że były tam o dwa cylindry mniej. Była to konstrukcja typu flathead, podczas gdy przemysł motoryzacyjny przechodził na silniki górnozaworowe.
Opcją był słynny silnik Twin-H z dwoma jednogardzielowymi gaźnikami, aluminiowymi głowicami i stopniem sprężania 8,0:1 dawał moc 114 KM (85 kW; 116 PS). Silnik ten miał więcej mocy niż standardowe agregaty w fordach, chevroletach i plymouthach.
Uroczysta prezentacja modelu Jet miała miejsce w grudniu 1952 roku w ekskluzywnym hotelu Astor w Nowym Jorku. Trzeba też nadmienić, że Hudson był jedyną marką motoryzacyjną, która zaangażowała się w wyścigi motoryzacyjne. Świadectwem tego jest uczestnictwo takich osobistości jak Bill France senior i Tim Flock. Model Jet był jedynym nowym modelem w tym segmencie rynku na rok 1953. Model Jet był oferowany w dwóch wersjach Standard albo Super-Jet z nadwoziami dwu- i czterodrzwiowy sedan. W przeciwieństwie do modeli z nadwoziem „step-down” Jet był trójbryłowym notchbackiem.
Na rynku Jet konkurował z takimi autami jak Henry J, Willys Aero i Nash Rambler. Był krótszy niż te dwa pierwsze, oraz najwęższy i najwyższy z nich wszystkich. Przy nich wyglądał raczej niekorzystnie. Czasopismo opiniotwórcze Kiplinger's Personal Finance zanotowało, że “Jet jest wart polecenia uwzględniając własności jezdne w porównaniu z innymi droższymi modelami”. Innymi atutami była dobra widzialność, cicha jazda, większa moc. Zaś z opcjonalnym silnikiem Twin-H model Jet miał więcej mocy niż konkurencyjne fordy, chevrolety i plymouthy. Przy czym był od nich droższy. W porównaniu z innymi markami, oferta nadwoziowa była uboga (2- i 4-drzwiowy sedan). Gdy ktoś chciał sobie kupić kabrioleta, hardtopa lub kombi, musiał udać się do konkurencji.
Wyposażenie standardowe na te czasy było dość wysokie. Obejmowało między innymi ogrzewanie, zamki antywłamaniowe, odmrażacz, podwójny klakson, pełne kołpaki na koła, popielniczkę, podświetlany zamek stacyjki (to była ekstra opcja w konkurencyjnych modelach). Nawet firma Cadillac oferowała w swoich modelach ogrzewanie jedynie za dopłatą 199 dolarów.
Ogólna produkcja modelu Jet na rok 1953 wyniosła 21,143 sztuki.
Firma Hudson w toku produkcji stosowała test oszczędnościowy z filiżanką herbaty. Test polegał na specjalnym zestawie szklanych cylindrów, zaworów i szlauchów montowanych wewnątrz od strony pasażera. Szlauchy podawały paliwo prosto do silnika. Ilość paliwa odpowiadała zawartości filiżanki herbaty. Potencjalny klient mógł przejechać się samochodem w obecności sprzedawcy, który mu uświadamiał, że mógłby przejechać więcej przy oszczędnym silniku. Jednak te akcję marketingową szybko zarzucono, gdyż niewielu klientów się skusiło na Jeta z powodu dużej ekonomii samochodu.
Wymiary:
Długość: 4590 mm (180.7 cali)
Szerokosć: 1703 mm (67 cali)
Wysokość: 1546 mm (60.9 cali)
Rozstaw osi: 2667 mm (105 cali)
Przednia oś: 1372 mm (54 cali)
Tylna oś: 1321 mm (52 cali)
Waga: 1478 kg (3258 funtów)
Silnik: sześciocylindrowy rzędowy, 12 zaworów (po dwa na każdy cylinder)
Pojemność: 3303 ccm (201.561 cali sześciennych)
Wiercenie x suw: 76.2 × 120.7 mm (3 × 4.75 cali)
Moc: 116 PS (114 bhp) (85 kW) przy obrotach 4000 rpm
Przyspieszenie: 0-60 mph: 15.1 s Acceleration 0-80km/h (50mph) 10.7 s
Prędkość maksymalna: 148 km/h, 92 mph
Ilość sztuk: 21,143 w obu wersjach)
