Był to ostatni rok tego ważnego dla motoryzacji wyścigu.
Trasa zaczynała się w Minneapolis. Przystanki były w miastach St. Cloud, Alexandria, Fergus Falls, Fargo i Grand Forks. Później trasa wiodła przez Devil's Lake, Rugby, Minot, Stanley, Williston, Poplar, Glascow, Malta, Harve, Shelvy aż do Glacier Park. Ogółem trasa liczyła 1,245 mil.
Tu furorę zrobiły małe samochody, które mogły przejechać przez te odcinki nieprzejezdne dla cięższych samochodów. W sumie wystąpiły dwadzieścia cztery załogi, z czego aż siedem ukończyło z pełną punktacją. Dziesięć samochodów otrzymało pełną punktację, trzeba jednak zaznaczyć, że trzy samochody marki Metz i dwa marki Hupmobile zostały zaliczone jako jeden zespół, odkąd firmy zaczęły wystawiać swoje fabryczne zespoły.
Paradoksalnie ostatni rocznik tego wyścigu był wynikiem nie niepowodzenia ale właśnie sukcesu. Samochód sprawdził się jako niezawodny i efektywny środek transportu na duże odległości. Glidden słusznie postapił proponując formułę wyścigu jako test niezawodności samochodu. Większość załóg w roku 1913 stanowiły zespoły fabryczne, zaś prywatni zawodnicy byli w mniejszości. Producenci samochodów chętnie wystawiali swoje samochody do wyscigów widząc w tym dobry sposób na reklamę swoich wyrobów.
Na wyścigach korzystali także widzowie, którzy przekonywali się do nowego środka lokomocji. Zainteresowanie motoryzacją sprawiało, że producenci starali się ciągle ulepszać swoje pojazdy. Miało to także wpływ na wytyczanie i budowę lepszych dróg. Gdyby nie pan Charles Glidden, motoryzacja mogłaby potoczyć się w innym kierunku lub osiągnęłaby poszczególne etapy znacznie później.