Jedna z większych ówczesnych firm motoryzacyjnych, których struktura przypominała koncern. Siedziba firmy mieściła się w Kalamazoo w stanie Michigan. Firma produkowała automobile pod trzema markami: Barley, Roamer i Pennant. Ale zacznijmy od początku.
W 1913 roku przedsiębiorca Albert C. Barley wykupił aktywa firmy Streator Motor Car Company, która wcześniej została przejęta przez inną firmę. Powiązania biznesowe pomiędzy firmami bywają niekiedy skomplikowane. I tak automobile marki Streator były produkowane przez firmę Erie Motor Carriage Company. Zaś firma Streator produkowała wcześniej automobile marki Halladay.
Wracając do pana Barleya, pan Barley przemianował przedsiębiorstwo na Barley Manufacturing Company. Otworzył ponownie fabrykę w miasteczku Streator w stanie Illinois i produkował tam halladaye przez kilka lat.
W Nowym Jorku spotkali się trzej panowie, Barley, Cloyd Y. Kenworthy oraz Karl H. Martin. Kenworthy był nowojorskim dilerem specjalizującym się w sprzedazy elektrycznych automobili, zaś Kenworthy później wymyślił i produkował samochód pod marką Wasp. Wszyscy trzej biznesmeni uradzili zbudować nieco większe przedsiębiorstwo. Te nowe przedsiębiorstwo we wrześniu 1916 roku wchłonęło wtedy niezależną firmę Barley Motor Co. z majątkiem wartym 50 tysięcy dolarów. Nowa firma zamierzała wytwarzać samochody osobowe i cieżarowe oraz części i akcesoria do nich.
Firma pozyskiwała kapitał poprzez emisję nowych akcji, tak że kapitał firmy urósł do niespełna miliona (760 tysięcy dolarów). Firma przeniosła się wówczas do Kalamazoo w stanie Michigan, przejmując opustoszałą fabrykę zlikwidowanej firmy Kalamazoo Buggy Co.
Firma jeszcze w 1916 roku wypuściła na rynek nowy automobil pod nazwą Roamer. Nazwa pochodzi od imienia popularnego wówczas konia wyścigowego. Nazwę zasugerował osobisty szofer pana Kenworthy'ego.
Samochód był bardzo stylowy, zaś grill chłodnicy przypominał grill Rolls-Royce'a i był powlekany niklem. Pierwszy model Roamera nazwany Six był czterodrzwiowym tourerem z sześciocylindrowym silnikiem firmy Continental o mocy 24 KM (18 kW). W następnych latach wprowadzano sukcesywnie nowe modele. I tak w 1918 zadebiutował nowy model C6 zastępując wspomnianego wcześniej Sixa. Mocniejszy był także silnik w C6, dawał bowiem moc 54 KM (40 kW). Silnik był także od firmy Continental. C6 można było zamówić w ośmiu wersjach nadwoziowych, zaś ceny kształtowały sie w zależności od nadwozia i wyposażenia od 2,2 tysięcy do 4,9 tysięcy dolarów.
W 1920 roku pojawił się nowy model D4, najdroższy z wszystkich modeli. Samochód napędzany czterocylindrowym silnikiem Duesenberga o mocy 75 KM (56 kW) wyróżniał się na tle innych luksusowych samochodów, kosztował bowiem w wersji czteroosobowej 5,3 tysięcy dolarów lub w wersji siedmioosobowej 5,4 tysięcy dolarów. Dla porównania lozier big z nadwoziami tourer i roadster kosztował pięć tysięcy dolarów. Najtańszy model loziera kosztował wtedy "marne" 4,250 dolarów. W 1922 roku skreślono większość modeli i zachowano jedynie model 6-54.
Roamer zyskał uznanie z powodu udziału w rajdach jak i reklamie. Hasło reklamowe brzmiało: "Najzwinniejszy samochód Ameryki". Gdy za kierownicą roamera z silnikiem duesenberga ustanowiono aż sześć rekordów szybkości na dystansie jednego kilometra oraz jednej, dwóch, trzech, czterech i pięciu mili na torze w Daytona Beach w 1921 roku, wtedy amerykańskie ulice zaroiły się od reklam: "Najzwinniejszy samochód Ameryki przejeżdża najszybciej milę!"
W 1922 roku firma zaproponowała klientom nowy samochód marki Barley. Samochód nazwano tak od nazwiska prezesa firmy. Samochód był adresowany do klientów o mniej zasobnych portfelach niż klienci Roamera. Pierwszy model 6-50 zadebiutował we wrześniu. Do wyboru były barleye z nadwoziami torpedo i sedan i z sześciocylindrowym silnikiem Continental. Rozstaw osi wynosił 118 cali. W następnym roku doszły nowe nadwozia touring i tzw. sport sedan. Ceny wahały się od 1,395 dolarów do 2,250 dolarów. Na rynku barley konkurował z takimi autami jak colt, enger, cole czy FAL.
W 1924 zdecydowano się zreorganizować firmę. Odtąd siedziba Roamera mieściła się w kanadyjskim Toronto (prowincja Ontario), zaś prezesem był George P. Wigginton, którego pomysłem biznesowym był właśnie Pennant. Główna siedziba firmy nadal pozostała w Kalamazoo i nadal produkowano barleye. Natomiast A.C. Barley w następnym roku sprzedał swoje udziały w firmie i całkowicie wycofał się z motoryzacyjnego biznesu.
W międzyczasie firma zdecydowała o rezygnacji z Continentala jako dostawcy silników na rzecz silników Lycoming. Powód był prozaiczny: ośmiocylindrowy silnik Lycominga kosztował tyle samo co sześciocylindrowy rzędowy silnik Continentala. Moc pierwszego silnika też nie była bez znaczenia: 88 KM (66 kW). Nowy model został nazwany 8-88 i był oferowany w siedmiu nadwoziach do wyboru. Jednak sprzedaż nie była satysfakcjonująca. W 1926 roku firma Duesenberg Motor and Car Company popadła w kłopoty i zrezygnowała z produkcji silników Lycominga. W tym samym roku firma Roamer wykupiła Rutenbera. A.C. Barley był wcześniej menedżerem w tej ostatniej firmie. Rodzina Barleyów nadal posiadała znaczące udziały w przedsiębiorstwie, zaś Rutenber miał rozległą fabrykę, w której produkował silniki. Silniki rutenbera są typowe dla amerykańskich samochodów, kiedy to motoryzacja za Oceanem dopiero raczkowała.
Sprzedaż stale spadała i zdecydowano o zamknięciu działalności. Firma została zlikwidowana tuż przed Wielkim Krachem na giełdzie w 1929 roku.
Roamer (1917)
Barley (1923)
Pennant (1925)