Andrzej Wolfarth portrays 1973 Chevrolet Caprice
If you treat cars like people then the cars would tell their stories. But not everyone would feel like reading it. The ride's story is very particular.
In 1972 some American people of Polish origin settled from U.S. to Poland. They brought also their car along. The car was brand-new, bought direct from a dealer-shop.
The original owner used his car intensively but for one year before he died. Then the car was parked into a garage. The widow didn't use the car and didn't even let their children to run the car.
She died in the late 1980s. Before her death she donated her car to her eldest daughter. The husband of her was a mechanician. He poured the engine with oil and tried to start it. It appeared that the car waited a long time to set it in motion. Rarely the car makes her worth to their owners.
Andrzej Wolfarth portretuje Chevroleta Caprice'a 1973
Jeśli choć raz się popatrzy na samochody jak na ludzi, na pewno miałyby one co nieco do opowiedzenia. Tak jak ludzie wylewałyby one z siebie swoje powieści, tyle, że nie każdy miałby ochotę to czytać. Ale ten ma na pewno szczególną historię.
W 1972 roku Amerykanie polskiego pochodzenia sprowadzili się z USA do Krakowa i wtedy między innymi przywieźli sobie tego Chevroleta. Samochód był nowiusieńki, spod igły, kupiony prosto od dilera w salonie.
Właściciel jeździł nim dużo po Krakowie, jednak jeździł nim niecały rok, gdyż umarł. Samochód trafił wtedy do garażu, zaś wdowa po nim autem nie jeździła, ani nie pozwalala swoim dzieciom nim jeździć. Nie pozwalała go nawet ruszyć.
Zanim pod koniec lat 80-tych zmarła, samochód zapisała swojej najstarszej córce. Mąż kobiety znał się nieco na mechanice i zalał wówczas silnik olejem i spróbował go uruchomić i wówczas okazało się, że nie trzeba bylo go w ogóle zalewać olejem, gdyż samochód był calkowicie sprawny i tylko w zasadzie wystarczyło naładować akumulator. Przez tyle lat czekał, by się nim ktoś zajął. I czasami, ale tylko bardzo czasami odwdzięcza się właścicielom.
