Toronado na rok 1968 otrzymało łagodny restyling. Dodano także opcjonalną wiekszą wersję silnikową nazwaną RP0 W-34, z której można było wycisnąć ponad 400 KM - to dopiero był ścigacz! Ów opcjonalny motor o pojemności 455 cali sześciennych miał specjalną komorę spalania i zawory, system chłodzenia powietrzem, inny system wydechowy, specjalne malowanie w pasy.

      Standardowe Toronado miało na wyposażeniu radio stereo AM/FM ze zmieniaczem 8-płytowym czy także "Climatic Combustion Control" - czyli system wstępnego nagrzewania silnika, automat Turbo-Hydra-Matic, elektryczny zegar, dywaniki, chowane reflektory przednie, izolację maski przodu z tworzywa sztucznego, pakiet ozdobnych listew, serwo kierownicy i hamulców, kierownicę Deluxe, obity tapicerką bagażnik.

      Tapicerka była do wyboru z winylu, skóry lub weluru. Opony standardowe miały rozmiar 8.85x15 cali. Wszystkie Toronado były budowane w Lansing w stanie Michigan i nosiły literę M w kodzie VIN (Vehicle Identification Number).

      Silnik: żeliwny widlasty V8 górnozaworowy o pojemności 455 cali sześciennych, wiercenie i suw: 4.125x4.250 cali, stopień sprężania: 10,25:1, moc 375 KM przy obrotach 4600 rpm, pięć zaworów na cylinder, czterogardzielowy gaźnik Rochestera 4MV. Rozstaw osi: 119 cali, długość: 211.6 cali, przednia oś: 62.5, tylna oś: 63 cali, wysokość 52.8 cali, szerokość 78,5 cali.

     Magazyn Cars uznał model Oldsmobila 4-4-2 za samochód roku pod względem osiągów, a rywalizujące z nim Toronado było na jednym z pierwszych miejsc klasyfikacji.
    

     Toronado wygrało prestizowy wyścig Pikes Park Hill Climb zajmując pierwsze trzy miejsca.
Wyprodukowano 111 egzemplarzy Toronado z pakietem RPO W34, z których według Oldsmobile Club of America zachowało się 12 egzemplarzy.
     

     Ponadto w roku 1968 firma AQC kupiła i przerobiła kilka sztuk Toronado 1968 na kilkunastoosobowe taksówki do obsługi lotnisk. Wykonano tylko kilka sztuk. Takie Toronado były sześciokołowe, miały swoją nazwę "Jetway 707".

Simple Image Gallery Extended