Tylko dekadę po II-iej wojnie światowej Chrysler konkurował bezpośrednio z Cadillakiem. W roku 1955 szefowie koncernu Chryslera zdecydowali o utworzeniu nowej luksusowej marki, Imperial.
Jednakże nazwa Imperial już w roku 1928 była oznaczeniem luksusowej wersji Chryslera z sześciocylindrowym silnikiem o pojemności 4,7 l i doskonałym wykończeniu, o wiele bardziej pożądanego od Packarda czy Cadillaca. W roku 1931 Walter Chrysler konstruując ośmiocylindrowy silnik poważył się na wejście na rynek luksusowych samochodów: dziewięć łożysk wału korbowego, ultracicha praca 4-biegowej skrzyni biegów z nadbiegiem i 6,3 litrów pojemności - to wszystko pozwalało bez trudu rozpędzić auto do szybkości 90 mil na godzinę.
Katastrofa przyszła w roku 1934, kiedy to po publicznym oświadczeniu W.P. Chryslera o zamiarze wyprzedzenia konkurencji sprzedaż modelu Imperial zaczęła pikować. Samochody te były po prostu brzydkie. Kiedy firma się zorientowała, Imperial przestał być synonimem luksusu i stał się tylko jedną z przedłużonych wersji Chryslera za sprawą Kaufmana Kellera (prezesa firmy, który zarządzał firmą po śmierci Chryslera w 1940). Sytuacja zmieniła się, kiedy to następca Kellera, Tex Colbert, zdecydował o ponownym nadaniu Imperialowi rangi marki.
W rok 1957 Imperial wszedł z potężnymi ogonami i wysoko umieszczonymi przednimi reflektorami. Wiele rzeczy w tym samochodzie było nowością np. "Flite Sweep Deck Lid" czyli przetłoczenie na klapie bagażnika na koło zapasowe. Złośliwi przezwali szybko owe stylistyczne novum odmianą deski klozetowej. W tym roku marka sprzedała blisko 37 tysięcy egzemplarzy.
Rok później zderzaki stały się bardziej masywne, zmienił się gril chłodnicy, a pod maską drzemało 345 KM mocy. Tak jak rok wcześniej do wyboru były trzy serie modeli. W podstawowej klient mógł wybrać pomiędzy 4-drzwiowym sedanem oraz 2- i 4-drzwiowym hardtopem. Tylko droższy model Crown był oferowany w wersji kabrio. Najdroższym modelem był jednak Le Baron oferowany w wersji 4-drzwiowy sedan.
Jednakże niemożliwie luksusowym był Crown Imperial robiony ręcznie i osadzony na przedłużonym rozstawie osi. Produkcja takich dzieł sztuki wahała się pomiędzy 0 a 36 sztuk. To wyjaśnia zupełnie różnicę pomiędzy Imperial Crown a Crown Imperial. Recesja roku 1958 odbiła się na sprzedaży Imperiali, która spadła do 16 tysięcy sztuk.
Od roku 1967 Imperiale były w rzeczywistości jedynie zmienionymi modelami Chryslera New Yorker, których sprzedaż nie przekraczała rocznie 9 tysięcy sztuk. W roku 1975 zdecydowano o przerwaniu produkcji. Marka Imperial odżyła na chwilę - w latach 1981-83 koncern Chryslera poważył się ponownie konkurować z Cadillakiem i wypuścił ultraluksusowe coupe przypominające designem bagażnika nieco Cadillaca Seville. Jednakże z powodu wysokiej ceny dwa razy wyższej niż w przypadku Cadillaca, już w roku 1983 produkcję zawieszono. Imperial stał się ponownie modelem Chryslera aż do początku lat 90 XX wieku.
Silnik: 392 cui/6424 ccm, wiercenie/suw 101,6 x 99,06 mm 8 cylindrów w układzie widlastym i kątem ich nachylenia cylindrów 90 stopni z wiszącymi wentylami i odbijaczami i popychaczami, centralny wał, półsferyczne komory spalania, sprężanie 10:1, netto 345 KM przy 4600 U/min, moc specjalna 56,1 DIN maksymalny moment obrotowy 62,3 mkg przy 2800 U/min, gaźnik Cartera.
Skrzynia: automatyczna Torqueflite (hydrauliczny konwerter napędu i 3-biegowa planetarna skrzynia), zestaw guzików w desce rozdzielczej, układ biegów R-N-D-2-1, przełożenie osi 2,93:1
Nadwozie i podwozie: rama pudełkowa z podłużnicami, przykręcana całkowicie stalowa karoseria. z przodu pojedyncze zawieszenie z górnym trójkątnym poprzecznym korbowodem, sztywna oś z resorami półeliptycznymi i stabilizator zakrętów, na życzenie także blokada mechanizmu różnicowego Equalock. Opony 9,50-14
Masa:długość/szerokość/wysokość: 5730/2060/1450 mm, rozstaw osi: 3277 mm waga: około 2000 kg, bak paliwa 87 l promień zawracania: 14,1 m
Ilość egzemplarzy 1958 ok. 1801
Cena 1958 4839 $
