Mercer (autor Robert Przybylski)
Każda epoka ma swoje samochody dla playboyów. W drugiej dekadzie XX wieku z pewnością do takich aut zaliczał się Mercer Model 35 Raceabout. Miał proste spartańskie nadwozie o doskonale dobranych proporcjach, dzięki czemu wyglądał niesłychanie zgrabnie. Pod maską krył się dolnozaworowy motor o pojemności 4,5 l i mocy około 34 KM. Lekka konstrukcja auta nie była zbytnim obciążeniem dla motoru, i Raceabout należał do szybkich i bardzo zwrotnych maszyn. Kierowcę osłaniał jedynie "monokl" - okrągła szyba przymocowana do kolumny kierownicy. Pasażer(ka) nie miał(a) nawet tej ochrony. Zaraz za rzędem siedzeń znajdował się cylindryczny zbiornik paliwa i oleju.
Podobnie jak w innych samochodach z epoki, kierownica "chodzi" bardzo ciężko podczas wolnej jazdy. Przy większych prędkościach układ kierowniczy działa jednak precyzyjnie i lekko. Nawet teraz Mercer 35 Raceabout doskonale daje sobie radę na krętych drogach i prawdziwą przyjemność sprawia prowadzenie w ciepły słoneczny dzień. Auto nie nadaje się raczej na zimowe wypady. Nie chodzi nawet o brak szyby czy drzwi. Pedał gazu jest na zewnątrz i z reguły wiatr wpada w nogawkę spodni.
Trzy-, a później 4-stopniowe skrzynie biegów pozwalały na badzo łatwe zmiany przełożeń. Wielotarczowe mokre sprzęgło zapobiegało szarpnięciom.
Marka Mercer powstała w 1909 roku w Trenton, stan New Jersey, po reorganizacji Walter Automobile Company. Młodą firmę wsparły kapitałami rodziny Roeblingów i Kuserów, które finansowały także budowę Brooklyn Bridge.
Syn Roeblinga poprosił o sportowy wóz, który przygotowano pod koniec 1910 roku. Skonstruowany przez Finleya Robertsona Portera, stał się najsłynniejszym Mercerem. Model 35 Raceabout nie był samochodem masowym. Rocznie przedsiębiorstwo produkowało około 500 aut, z czego nie więcej niż 150 modeli Raceabout. "Mercer" jest Steinwayem wśród samochodów" - głosiła reklama. Miał też odpowiednio wysokie ceny - średnio 2500 dolarów.
Auta w wersji drogowej odnosiły sporo zwycięstw w lokalnych wyścigach, często mając za kierownicą utytułowanych zawodników.
Poważną konkurencję mogły stanowić jedynie samochody marki Stutz. Właściciele obu koncernów nie znosili się nawzajem i wymyślali różne uszczypliwe wierszyki pod adresem adwersarzy. Pragnąc pognębić przeciwnika, Mercer zatrudnił gwiazdora ówczesnych wyścigów, Barneya Oldfielda, jako kierowcę fabrycznego.
Mało kto mógł sobie pozwolić na nowy model 35 Raceabout, za to stare cieszyły się ogromnym powodzeniem. Używano ich jeszcze w latach czterdziestych - podobno prowadziło się je lepiej niż inne ówczesne samochody. Do naszych czasów zachowało się jedynie jedynie około 30 Raceaboutów - reszta została po prostu zajeżdżona przez kolejne generacje miłośników sportowych aut.
