W porównaniu z pierwszym modelem Lincolna Continentala, nie był sprzedawany jako Lincoln, lecz jako Continental. W porównaniu z Lincolnem miał całkowicie nowe podwozie, które było dostatecznie głębokie pomiędzy przednią a tylną osiami, by zapewnić przestrzeń na głowę kierowcy bez podwyższania linii dachu. Za jednostkę napędową służył seryjny V8 zapożyczony od Lincolna, zresztą każdy pojedynczo był dostrajany. Wyprodukowano 2989 sztuk tego wyjątkowego coupe. Zaś jedyny kabriolet w tej serii był zrobiony dla żony Williama Claya Forda, wówczas szefa Continentala.
Marka ta powstała wskutek pytań dilerów Lincolna, żądających czegoś na miarę legendarnego Lincolna V12, a którego produkcja została wstrzymana w 1948 roku. Badania marketingowe wykazały, iż w USA jest 3 tysiące gospodarstw domowych skłonnych wydać na owe czasy zawrotne 10 tys. dolarów lub więcej na samochód. Za punkt odniesienia wzięto Cadillac 75 Imperial za potwornie wysoką cenę 5643 dolary. Importowane marki jak Rolls-Royce czy Ferrari kosztowały ponad 10 tys. dolarów i kupowało je najwyżej 200 klientów.
Continental miał być stawką w tej grze, ale Ford był gotów ponieść to ryzyko i wydzielono osobny samodzielny dział pod kierownictwem młodszego brata Henry'ego Forda II, Williama Claya. Z wielu projektów wybrano projekt Johna Reinharta, który stworzył niskie, szerokie 4-osobowe coupe, które nie wykazywało żadnego podobieństwa z żadnym autem Lincolna. Klapa bagażnika miała przetłoczenie, za którym znajdowało się miejsce na zapasowe koło. Nadwozie nie pochodziło od któregoś z dotychczasowych kooperantów Forda, lecz z firmy Mitchell-Bentley w Ionia w stanie Michigan.
Długość dochodząca do 5,5 m i waga 2,2 tony czyniły z Continentala Mark II masywne auto. Za napęd służył nowy silnik Lincolna V8 o pojemności 6 litrów i rozwijającycy moc 285 KM. By obniżyć linię dachu, nadwozie posadowiono na ramie z wymyślonym wówczas tzw. krowim brzuchem. Eksperymentowano także nad wtryskiem benzyny, jednakże z powodu kosztów z tego zrezygnowano.
Continental Mark II debiutował w lipcu 1955 jako model na rok 1956, a jego cena wynosiła 9695 dolarów, tuż poniżej magicznej granicy 10 tys. dolarów. Jednakże spodziewany sukces rynkowy nie nadszedł, z przewidywanej liczby 2,5 tys rodzin, których byłoby stać na takie auto, auto kupiło wówczas tylko 1325 osób, w tym Elvis Presley czy Jayne Mansfield, która zamówiła w kolorze perłowym. Prędkość maksymalna wynosiła 115 mil na godzinę (185km/h), przyspieszenie do setki w ciągu 12 sekund, a zużycie benzyny to 16 mil na galon (5,7 km na l).
Mark II kosztował ponad dwa razy więcej niż model Lincoln Premiere (4601 dolarów), a za tą cenę nie oferował jednoznacznie tyle atrakcji uzasadniających tę cenę. Abstrahując od podwyższenia mocy do 300 KM i dokonaniu tylko kilka drobnych retuszy w wyglądzie modelu na rok 1957 już w maju wstrzymano produkcję. Łącznie nabywców znalazło 3012 egzemplarzy, w tym 23 prototypy i jeden kabriolet. Koncern Forda stracił średnio na każdym egzemplarzu tysiąc dolarów, co i tak czyniło go lepiej niż w przypadku Cadillaca, który wprowadził analogiczny model Eldorado Brougham, tracąc na każdym egzemplarzu dziesięć razy więcej! Paradoksalnie, Ford poświęcił ów samochód na ocalenie innego projektu ukrywającego się pod kryptonimem E-Car, a który w roku następnym ukazał się jako Edsel, który kosztował Forda bajońską stratę rzędu 300 mln $.
Continental został utrzymany do roku 1960 jako samodzielna marka, rok później został on dołączony do palety modeli Lincolna. W roku 1958 wyszła ponownie osobna seria Continental Mark III, która jednak nie nosiła tak charakterystycznych cech jak jej poprzedniczka i miała karoserię taką samą jak seryjne Lincolny.
Silnik:V8 górnozaworowy żeliwny pojemność 386 wiercenie/suw 4.00 x 3.65 sprężanie 10.0::1 czterogardzielowy gaźnik Cartera moc 300 KM przy 4600 rpm
Masa: Rozstaw osi 126 cali długość 218.5 szerokość 77,5 opony 8.00 x 15 auto z klimatyzacją 8.20 x 15
