W roku 1967 wyprodukowano pięć specjalnych Thunderbirdów dla spółki Abercromble & Fitch. Samochody te były elementem kampanii reklamowej sieci sklepów sportowych. Nieziemsko wyposażone Thunderbirdy były wyposażone we wszystkie możliwe luksusy i udogodnienia i kosztowały piętnaście tysięcy dolarów każdy egzemplarz (!).
Samochody zostały zbudowane przez firmę Dearborn Steel Tubing Co. z Dearborn w stanie Michigan i dostarczone przez dilerów Forda do punktów Abercromble & Fitch w Miami, Palm Beach, Nowym Jorku, Chicago i Los Angeles. Z całej piątki tych samochodów ostatni egzemplarz wysłany na Zachodnie Wybrzeże został zniszczony podczas transportu.
Budowa i przeróbka tych Thunderbirdów została przeprowadzona pierwszorzędnie. Firma Dearborn Steel Tubing Co. była własnością Andy'ego Hottena, swego czasu kierowcę wyścigowego.
Hotten w latach 50-tych ścigał się Thunderbirdem na torze w Daytona. Jego dziełem są między innymi osławione Thunderbolty, wyścigowe monstra budowane na bazie Forda Fairlane z początku lat 60-tych. Kiedy Hotten zakończył karierę sportową i zajął się na poważnie majsterkowaniem przy samochodach. W latach siedemdziesiątych Andy Hotten zaczął przedłużać Lincolny oraz przerabiać modele kombi Mercury Colony Park Station Wagons na kombi Lincolna Continental.
Jego zamiłowanie do Fordów zostało docenione przez koncern Forda, toteż koncern zaczął mu zlecać różne zadania specjalne. Do takich zadań należała także przeróbka wspomnianych Thunderbirdów Apollo.
Pierwotnie były to nadwozia hardtop. Hotten przebudował je na na nadwozia Landau. Wspomniane modele Apollo miały numery seryjne z dnia 4 listopada 1966 roku: 7Y81Q122570, 7Y81Q122571, 7Y81Z122572, 7Y81Q122573 i 7Y81Q122574. Wszystkie były napędzane widlastą ósemką o pojemności 428 cali sześciennych z wyjatkiem modelu o numerze 7Y81Z122572, napędzanym przez standardowy V8 390.
Auta Apollo były pomalowane na specjalny kolor Apollo Blue Metallic. Wspomnieć należy tu o odsuwanym szyberdachu - w seryjnych Thunderbirdach pojawił się on dopiero w roku 1969.
Wozy Apollo pod względem technicznym nie były dream carami, lecz reklamowymi wozami do pokazów specjalnych. Dlatego nie ma wzmianki o tych autach w oficjalnych danych Forda na temat dream carów i prototypów. O Apollo wspomniał renomowany magazyn motoryzacyjny Motor Trend w marcowym numerze z 1967 roku.
Do tej pory sądzi się, że przetrwały tylko trzy:
jeden został zniszczony w czasie transportu,
dwa są w doskonałym stanie i z bardzo małym przebiegiem i są w rękach kolekcjonerów.
Trzeci był i jest używany przez właściciela jako codziennie. Po pewnym czasie właściciel przeprowadził remont maszyny.
O pozostałym egzemplarzu słuch zaginął.
Jedynym rywalem Thunderbirda Apollo był Imperial, ktory w latach 1967 i 1968 oferował bardzo podobny pakiet wyposażenia, nazwany Mobile Director w modelu Crown. Lista wyposażenia Imperiala nie była może długa jak u Thunderbirda, jednakże absolutnym bajerem było to, że przednie fotele były obrotowe. Można było je obrócić o 180 stopni tworząc mały kameralny salonik. Pomiędzy czterema fotelami można bylo ustawić stolik z drzewa orzechowego w dwóch pozycjach: na środku kabiny pomiędzy czterema fotelami lub pomiędzy dwoma tylnymi fotelami. A gdy stolik nie był już potrzebny, można bylo go złożyć i wymontować. Ta opcja kosztowała u Imperiala bagatelka 597.40 dolarów (!).
Ale wróćmy do Thunderbirda...
Wewnątrz Apollo - tył przednich foteli miał wbudowany składany blat stolika, monitor telewizyjny Philco i telefon. Ponadto pasażer tylnego fotela miał do dyspozycji dwie lampy do czytania. Wnętrze wozu było wykończone niebieską skórą. Ponadto fotele miały specjalne podłokietniki, podnóżki i zagłówki sterowane elektrycznie.
Poniżej lista wyposażenia Apollo:
złoty anodyzowany emblemat Thunderbird na grilu chłodnicy,
zegary Quartza w chromowanych obręczach,
czujnik lodu,
przednie światełka boczne podobne do tych w Mercurych z 1966-67,
opony z białymi lampasami,
pomalowane na kolor nadwozia felgi i kołpaki z chromowanymi elementami,
złote anodyzowane uchwyty na tylnych słupkach dachu,
złoty anodyzowany napis Thunderbird z tyłu wozu,
chromowane listwy na dole nadwozia,
skórzane wnętrze Dark Blue,
składane stoliki z tyłu przednich foteli,
konsola środkowa z pakietem Safety-Convenience Control Panel,
lakier Apollo Blue Metallic,
winylowy dach Blue Metallic,
szyberdach otwierany i zamykany elektrycznie,
dwie lampy do czytania,
aplikacje z drzewa orzechowego na konsoli, blacie stolika z tyłu i popielniczce,
telefon z anteną naklapie bagażnika,
zestaw telewiyjny Philco,
tabliczka z wygrawerowanym napisem Apollo.
