Carl Graham Fisher (12 stycznia 1874 – 15 lipca 1939) był amerykańskim przedsiębiorcą. Pomimo ciężkiego astygmatyzmu, bardzo się zaangażował w motoryzację. Był pionierem i wielkim propagatorem motoryzacji, przemysłu motoryzacyjnego i idei budowy dróg międzymiastowych i dróg szybkiego ruchu. Uważa się go za geniusza marketingu.
Pomimo sytuacji rodzinnej i astygmatyzmu został cyklistą i wkrótce ze swoim bratem otworzył sklep i serwis rowerowy. Promował wyścigi rowerowe. W 1904 roku razem ze swoim przyjacielem Jamesem A. Allisonem kupili patent w celu produkcji lamp acetylenowych. Jak wiadomo, lampy acetylenowe były prekursorem lamp elektrycznych tak niezbędnych w każdym samochodzie. Wkrótce prawie każda acetylenowa lampa była produkcji Fishera. Dzięki temu biznesowi Fisher i jego wspólnik stali się niezmiernie bogaci. W 1913 roku sprzedali swoją firmę Presto-O-Lite firmie Union Carbide za 9 milionów (równowartość 220 milionów dzisiejszych dolarów).
Wraz ze swoim znajomym Barneyem Oldfieldem założył firmę Fisher Automobile Company z siedzibą w Indiananpolis. Był to pierwszy punkt dilerski samochodów w Stanach. Firma sprzedawała nowe modele Oldsmobile’a REO, Packarda, Stoddard-Dayton, Stutza i innych producentów. Fisher co rusz wpadał na rozmaite pomysły marketingowe. Jednym z nich był balon z doczepionym nań samochodem. Nieświadoma publiczność nie wiedziała o fakcie, że samochód ten miał wyciągnięty silnik w celu odchudzenia masy pojazdu. Zaś identyczne egzemplarze jeździły po mieście, tak, by Fisher po wylądowaniu mógł wrócić samochodem do miasta. Po wydarzeniu mówił, że „Stoddard-Dayton był pierwszym samochodem na świecie, który poleciał. To także może być Twój samochód”. Na innym pokazie jeden z kaskaderów zrzucił samochód z dachu i później nim odjechał, by zademonstrować wytrzymałość samochodu.
W 1909 roku wraz ze swoimi przyjaciółmi biznesmenami z Indianapolis, wśród których byli Arthur C. Newby (prezes firmy samochodowej National), Frank H. Wheeler (właściciel producenta gaźników Wheeler-Schebler) i James A. Allison (wspólnik z Prest-O-Lite) założyli tor wyścigowy Indianapolis. Jednak budowa toru była źle przeprowadzona. Trasa wybrukowana kamieniami okazała się przekleństwem pierwszego wyścigu. Wskutek wielkich nacisków i naprężeń kamienie wypadały z toru powodując wiele kolizji, zranień lub śmierci kierowców i widzów. Wyścig trzeba było przerwać. Zdruzgotany Fisher przekonał wspólników, by zainwestowali ponad 3 miliony dolarów w ceglastą nawierzchnię. Stąd też wzięła się nazwa toru „cegłówka” lub „ceglana trasa”. Następny wyścig odbył się ponownie dwa lata później w Dniu Pamięci (30-tego maja 1911 roku). 80 tysięcy widzów z biletami kupionymi po dolarze za sztukę i wiele tysięcy widzów zgromadzonych na okolicznych drzewach i dachach budynków oglądało 500-milowy wyścig. Odtąd impreza nosi nazwę Indianapolis 500. Z ciekawostek należy dodać, że to właśnie Carl Fisher był pierwszym kierowcą pace cara w Indianapolis w 1913 roku.
Fisher zaangażował się w bezpieczeństwo i budowę asfaltowych dróg i torów wyścigowych. W 1912 roku wymyślił i propagował ideę ogólnoamerykańskiej drogi Lincoln Highway łączącej Nowy Jork z San Francisco. Fisher wytyczył trasę liczącą 3,400 mil (5,500 km). Koszt budowy szacowano na 10 milionów dolarów. Zaprzyjaźnieni przedsiębiorcy Frank Seiberling i Henry Bourne Joy założyli stowarzyszenie na rzecz budowy tej drogi. Większość środków pochodziła od wytwórców samochodów i części do nich. Obowiązek oprotestował Henry Ford. Zaś były prezydent Theodore Roosevelt i wynalazca Thomas Edison przysłali czeki. To samo uczynił aktualny prezydent Woodrow Wilson, który często używał samochodu jako środka odstresowującego.
W 1919 roku, gdy I-sza wojna światowa miała się ku końcowi, armia amerykańska przeprowadziła pierwszy wojskowy konwój trasą Lincoln Highway. Jednym z młodych oficerów był Dwight Eisenhower, późniejszy prezydent USA. To właśnie Eisenhower wymyślił i rozwinął ideę Interstate Highway System, zainicjowaną w 1952 roku.
C. Fisher pomimo, że stracił całą fortunę wskutek Wielkiego Krachu, to jednak pozostał pogodnym człowiekiem i przez wielu ludzi był i pozostaje uważany za człowieka sukcesu.
