Bardzo słabo znana wersja popularnego modelu Buicka. Była ona oferowana tylko w tym roku. Wersja Palm Beach była oferowana tylko w przypadku dwudrzwiowego coupe w wersji Limited i jedynym zestawieniu kolorystycznym: biały lakier nadwozia i beżowe boki nadwozia (Yellow Beige) obramowane złotym pinstripem. Dach był biały. Całość wyglądała bardzo atrakcyjnie i elegancko.

    Kolor jasnego beżu można znaleźć na wielu szczegółach, między innymi na klamkach drzwi, bokach prętów grilla chłodnicy (!), bocznych listwach nadwozia czy kołpakach na koła.

    Wnętrze zostało dopracowane bardzo starannie. Przednie siedzenie dzielone w proporcji 55/45 było jest wykończone w pikowanym beżowym welurze. Jasnobeżowy materiał był wyszywany dekoracyjnymi nićmi o różnych grubościach i  różnym pikowaniu. Tapicerka wygląda jakby była wykonana z drewna.

    Wewnętrzne panele na drzwiach są wykonane z materiału imitującego drewno. Imitację drewna można spotkać także na desce rozdzielczej i kierownicy. Z pewnością było to estetyczne zestawienie wraz z kolorem tapicerki. Ręcznie szyta tapicerka siedzeń niemal dokładnie odwzorowywała zestaw kolorów nadwozia. Podobnie było z pasami bezpieczeństwa (!)

     Logo Palm Beach jest widoczne na desce rozdzielczej, dywanikach. Kolory dywaników były o kilka tonów ciemniejsze od tapicerki.

    Interesujące jest to, że broszury promocyjne przygotowane z okazji debiutu tej wersji uwzględniają listę opcji niedostępnych dla Palm Beacha. Nie jest jasne, czy wynikało to z niedopatrzenia. Opcje dostepne dla LeSabre'a uwzględniały między innymi dwukolorowy dach, gumowe odbijacze na zderzakach, trzy różne wersje obicia winylowego dachu. Przypuszcza się, że wymienione wyżej opcje były przygotowane z myślą przygotowania lepszej wersji Palm Beacha.

    Co ciekawe, nabywcy mogli wybierać spośród kilku felg i kołpaków. Standardem były oczywiście felgi w kolorze beżu. Dostępne były także szprychowe felgi, chromowane pięcioturbinowe felgi były dostępna za ekstra dopłatą. Pod względem mechanicznym, Palm Beach był taki sam jak inne egzemplarze LeSabre'a w wersji podstawowej. Czyli, ze pod maską siedziała widlasta szóstka o pojemności 231 cali sześciennych i mocy 115 KM. Jednak większość klientów Pam Beacha wybierała widlastą ósemkę, pochodzącą od firmy Oldsmobile. Oczywiście inżynierowie mogli zaoferować inną widlastą ósemkę 301 od Pontiaka lub z własnego podwórka, 350. Powód wyboru silnika od Oldsmobile'a był prozaiczny, tylko ten silnik był dostępny także w Kalifornii ze względu na ostrzejsze niż w pozostałych stanach USA przepisy dotyczące ochrony środowiska. Niedostępna była natomiast widlasta szóstka z turboładowaniem oferowana w standardowym LeSabre. Wszystkie te silniki były dostępne wyłącznie z trzybiegowym automatem.

     Ponieważ ta wersja pojawiła się stosunkowo późno w trakcie produkcji, toteż niewiele klientów się na nią zdecydowało. Wedle oficjalnych danych, wyprodukowano 4001 sztuk egzemplarzy LeSabre w wersji Palm Beach.

     Liczne gadżety występujące tylko w tym modelu są kłopotliwe w przypadku konieczności wymiany, ponieważ jest prawie niemożliwą rzeczą odnaleźć podobny egzemplarz w dobrym stanie.

     Z pewnością design LeSabre'a jest bardzo atrakcyjny i typowy dla tamtych czasów. Design nie jest taki ciężki w wyrazie jak w przypadku innych modeli full size General Motors, w przykładowym wydaniu Pontiaka czy Cadillaka.

     Jednym słowem, Palm Beach jest idealny dla tego kolekcjonera, który chce się wyróżnić w tłumie. Właściciel powinien być jednak świadomy ograniczeń wynikających z powodu małej produkcji. Samochód ten stanowi bardziej jako lokata kapitału niż do używania. Odpowiednikiem u konkurencji może być AMC Matador Barcelona II. Z pewnością nie ma podobnego amerykańskiego samochodu z lat 70-tych z takim zestawieniem kolorystycznym.