Na początku 1934 roku los sprawił, że LaSalle został bliżej powiązany z Oldsmobile'em. Harley Earl nadal rozwijał samochód pod względem wzorniczym. Samochód zyskał na elegancji i lekkości, co podkreślała zwłaszcza cienka kratownica grilla. Innym pomysłem stylistycznym były półokrągłe otwory na bokach wzdłuż maski silnika. Wszystkie nadwozia LaSalle'a wytwarzał teraz Fleetwood. Tu ważna ciekawostka: LaSalle Model 350 został wybrany na pace cara w wyścigu Indianapolis 500, a trzy lata później, w 1937 roku, ponownie wybrano LaSalle'a na pace cara, był to model 50 z nadwoziem kabriolet.
LaSalle kosztował o tysiąc dolarów mniej niż Cadillac. Jednak jego misją nie było załatanie luki cenowej, lecz utrzymanie marki. Główny cel życiowy menedżerów tej marki było wyprowadzenie z tzw. "czerwonego pola". Gdy jednak gospodarka Ameryki zaczęła odżywać, to sukcesy handlowe marki nie były specjalnie współmierne z rosnącą gospodarką. Dla przykładu: W 1934 roku sprzedano 7,195 egzemplarzy LaSalle'a, w 1935 roku sprzedano zaś 8,651 egzemplarzy, a w następnym 13,004 egzemplarzy.
W międzyczasie, w roku 1935 firma Packard wprowadziła na rynek model 120 (One Twenty). Sprzedaż marki wystrzeliła w górę jak start rakiety. Konkurent ze strony Lincolna, Lincoln-Zephyr wprowadzony na rynek rok później, nie miał już takiego poklasku publiczności, choć sprzedawał się całkiem dobrze. Od roku 1937 LaSalle zaczął coraz bardziej przypominać Cadillaca. Zmiany dotyczyły nie tylko wyglądu, ale i również techniki. Przede wszystkim LaSalle dostał od Cadillaca widlastą ósemkę monoblokową o pojemności 322 cali sześciennych (5,3 l), stosowaną wcześniej w modelu 60.
W sumie nowa stylistyka skrojona pod Cadillaca, energiczna promocja marki, niższa cena. To wszystko okazało się jednak spóźnioną odpowiedzią na wymagania rynku. Roczna sprzedaż na rok 1937 rzędu 32 tysięcy sztuk (!) była ogromnym rokiem naprzód, jednak nie dorównywała Packardowi juniorowi (120).
1934
1935
1936
1937
1938
