Firma ta była dziełem biznesmena Williama Colby'ego z Mason City w stanie Iowa. Colby zarobił pieniądze organizując i prowadząc z powodzeniem firmy. Zachęcony sukcesem w 1910 roku Colby postanowił wejść w branżę motoryzacyjną. W tym celu zatrudnił Davida Henry'ego, który właśnie musiał zamknąć swoje przedsiębiorstwo motoryzacyjne w miasteczku Muskegon w stanie Missouri.
D. Henry został zatrudniony na stanowisku głównego inżyniera w nowpowstałej firmie Colby Motor Company. Błyskawicznie zorganizował produkcję jeszcze w tym roku. Produkcja zaczęła się w listopadzie. Pierwszy colby wyjechał na ulice Mason City 12 listopada 1910. Był nim pięcioosobowy tourer. W produkcji sotosowano najlepsze ówczas materiały z myślą o testach wytrzymałościowych. W USA nie było bowiem dróg i autostrad z prawdziwego zdarzenia. Kierowcy musieli się przedzierać przez gliniaste dróżki, kamieniste bezdroża czy piaszczyste nierówności. Automobile te zdały także specjalny rajd wytrzymałościowy, którego trasa liczył 658 mil i wiodła z Minneapolis do miasta Helena w stanie Montana.
W. Colby był także jednym z współorganizatorów wyścigów motoryzacyjnych w regionie Midwestu. Jeden z colbych został przystosowany do wyścigów i ukończył wyścig na Indianapolis na trzecim miejscu. Kierowcą był Billy Pearce, który na swoim samochodzie pobił kilka rekordów i zdobył puchary dla swojej firmy. Pearce zginął w 1911 roku, gdy jego samochód nazwany "Czerwonym Diabłem" rozbił się na wyścigu w Sioux City. Samochód został naprawiony ale już nigdy nie został użyty do wyścigu.
Pierwsze cztery samochody reprezentacyjne były gotowe w styczniu następnego roku na prestiżową imprezę Chicago Show. O ile te samochody rozwijały moc 40 KM, to seryjne modele były nieco słabsze, dawały bowiem moc 30 KM.
Następne trzy lata William Colby spędził na przekonywaniu oficjeli z magistratu do swoich pomysłów. W skrócie chodziło mu o ulgi podatkowe, by mógł rozwijać swój biznes motoryzacyjny. W międzyczasie D. Henry został zwolniony, a dwie próby połączenia się z dwoma innymi firmami motoryzacyjnymi zakończyły się niepowodzeniem. W 1913 roku fima Colby Motor Company została wykupiona przez grupę bankierów ze wsparciem monopolu naftowego Standard Oil. Firma została przemianowana na Standard Oil Company. Firma jednak okazała się biznesowym niewypałem i jeszcze w tym roku Colby stracił stanowisko. Jego nastepcą był C.H. MacNider, który odkrył, że w firmie panował bałagan i firma potrzebowała natychmiastowego zastrzyku gotówki. Firma znalazła finansowanie w postaci bogatej wdowy. Gdy jej syn to odkrył, wstrzymał przelewy i zatrudnił ochroniarza dla swojej matki. Natychmiast firma została postawiona w stan likwidacji.
Firma istniała jeszcze jako Mason-Maytag, za sprawą Fredericka L. Maytaga, potentata na rynku maszyn piorących, który był pod wrażeniem automobilu Colby. Wykupił on przedsiębiorstwo i przemianował właśnie na Mason-Maytag. Firma produkowała automobile do 1915, kiedy na wskutek silnej konkurencji i zmiany koniunktury F. Maytag zdecydował się na wycofanie się z branży motoryzacyjnej.
W sumie wyprodukowano około 900 sztuk automobili marki Colby. Z tej liczby przetrwało bardzo niewiele egzemplarzy, z których jeden jest wystawiony jako eksponat w Muzeum Pionierów w Mason City.
Firma oferowała atrakcyjny model L Underslung z podwoziem underslung. Model ten był oferowany tylko przez rok, w latach 1911-12. Ten zgrabny samochód był oferowany z lekkim podwoziem o rozstawie osi 116 cali. Silnik stanowił dolnozaworowy czterocylindrowiec o mocy 30 KM zblokowany z trzybiegową (!) skrzynią. Opony to 36 x 4.
