Lincoln-Zephyr, który zadebiutował w 1936 roku, na rok późniejszy ukazał się bez rewolucyjnych zmian. Eleganckie nadwozie w stylu art deco, zaś przód ukształtowany na kształt kropli wody stwarzał wrażenie pojazdu w ruchu, nawet jeśli pojazd był zaparkowany. Tylne błotniki były zakryte w celu lepszej aerodynamiki. Motyw kropli wody pojawiał się także na przednich i tylnych błotnikach, grillu chłodnicy i światłach.
Trzeba tu koniecznie nadmienić, że była to pierwsza w koncernie Forda okazja użycia konstrukcji samonośnej. Pozwoliło to na obniżenie masy przy jednoczesnym zachowaniu sztywności. Zaś jednostkę napedową stanowił V12 o pojemności 267 cali sześciennych i z glowicami L oraz mocy 110 KM. Całości dopełniała 3-biegowa skrzynia mechaniczna oraz cztery bębnowe hamulce.
W 1937 roku klienci zamówili w sumie niecałe 30,000 Lincolnów-Zephyr, co stanowiło podwojenie produkcji z wcześniejszego roku. W zamian klienci oprócz sedana mogli zamówić także coupe i miejską limuzynę.
Podane niżej dane różnią się w zależności od rodzaju nadwozia.
Długość: 202.5–210 cali (5,144–5,334 mm)
Rozstaw osi: 122–125 cali (3,099–3,175 mm)
Wysokość: 69 cali (1,753 mm)
