Marka ta była owocem współpracy amerykańsko-brytyjskiej. Pomysł się narodził przy spotkaniu Donalda Healeya, producenta brytyjskich wozów sportowych, z George'em Masonem, wówczas szefem Nasha. Nadwozie zaprojektował nie kto inny jak Pinin Farina.
Obaj panowie spotkali się na pokładzie statku "Queen Elizabeth" płynącego z USA do Wielkiej Brytanii. Healey wracał z nieudanego spotkania z szefostwem Cadillaca, które odmówiło mu sprzedaży silników V8. Healey pragnął bowiem rozwijać swoj sztandarowy samochód, Healeya Silverstone i potrzebował odpowiedniej jednostki napędowej. Amerykański kierowca Briggs Cunningham osiągnął na tym wozie ze specjalnie podrasowanym silnikiem Cadillaca z 1949 roku znakomite rezultaty.
Podczas rejsu obaj panowie ustalili wszystkie szczegóły, co nie było trudne, bo jak się okazało, obaj interesowali się fotografią, a Mason miał przy sobie najnowszy model aparatu fotograficznego.
Intencją szefa Nasha było rozreklamowanie oferty produkcyjnej Nasha. Jednym ze sposobów tej promocji był właśnie sportowy Nash-Healey.
Był to z pewnością jeden z pierwszych powojennych sportowych wozów Ameryki, a nie jak się powszechnie uważa, Chevrolet Corvette. Produkcja tego wozu odbywała się w Wielkiej Brytanii.
Firma Nash dostarczyła spółce Donald Healey Motor Company agregat napędowy. Był nim sześciocylindrowy silnik rzędowy gornozaworowy o pojemności 234.8 cali sześciennych (3,85 l) oraz 3-biegowa skrzynka mechaniczna z nadbiegiem firmy Borg Warner. Healey dorzucił do tego lżejsze aluminiowe głowice w miejsce żeliwnych wraz z podwojnym 1,75 calowym (44 mm) gaźnikiem SU. Gaźniki te byly popularne w ówczesnych wozach brytyjskich. Zabieg ten pozwolil na podwyższenie mocy z fabrycznej 112 KM (84 kW, 114 PS) do 125 KM (93 kW, 127 PS). W porównaniu z brytyjskimi autami silnik Nasha-Healeya był długi, cięzki i nieporęczny. Pierwotnie pan Donald tak zaprojektował samochód, by dalo się wstawić większy i cięższy silnik V8 od Cadillaca (331 cui 5,4l). Zresztą kilka lat później paru entuzjastów sportu dokonało zamiany silnika od Nasha na silnik od Cadillaca.
Aluminiowe nadwozie modelu na rok 1951 zaprojektował sam Donald Healey. Karoseria była produkowana przez spółkę Panelcraft Sheet Metal z Birmingham. Zaś całość była składana w fabryce Healeya w Warwick.
Samochód miał bębnowe hamulce na wszystkie koła. Koła były stalowe z pelnymi chromowanymi kołpakami, na które nawijano opony o wymiarach 6.40 x 15 cali. Opony były z białym paskiem.
Wnętrze było wyłożone luksusową skórzaną tapicerką. Kierownica była regulowana (!). Zmontowane w pełni samochody przypływały wprost do salonów Nasha.
Prototypowy Nash-Healey został pokazany we wrześniu na paryskich targach motoryzacyjnych. Produkcja zaczęła się kilka miesięcy później w lutym następnego roku. Zaś pierwszy egzemplarz seryjny przypadł słynnej angielskiej piosenkarce Petuli Clark. Samochód osobiście przekazał jej sam Donald Healey.
W sumie na rok 1951 zbudowano 104 roadstery z kierownicą po lewej stronie tzw. N-Type plus wyjątkowo jeden z kierownica po prawej stronie (G-Type). Ponadto w tej liczbie jest zawarte około 30 sztuk nash-healeyów z silnikiem Alvisa lub trzylitrowym silnikiem Healeya.
Wymiary
Długość: 4318 mm (170 cali)
Wysokość: 1676 mm (66 cali)
Wysokość: 1410 mm (55.5 cali)
Rozstaw osi: 2591 mm (102 cali)
Przednia oś: 1346 mm (53 cali)
Tylna oś: 1346 mm (53 cali)
Prześwit: 150 mm (5.9 cali)
Promień zawracania: 10.6 m (34.8 stóp)
Waga: 1179 kg (2600 funtów)
