Była to jedna z wielu amerykańskich firm automobilowych powstałych w epoce mosiądzu (brass era). Firma specjalizowała się w wytwarzaniu luksusowych pojazdów, zaś fabryka mieściła się na Mack Avenue 3703 w Detroit.
Spółka została założona przez Henry'ego Abrahma Loziera w Plattsburgh w stanie Nowy Jork. Lozier był urodzonym w stanie Indiana mechanikiem i producentem maszyn do szycia i rowerów.
Po sprzedaniu biznesu krawieckiego i rowerowego Lozier przeniósł się do Plattsburgha, gdzie zajął się produkcją silników do łodzi. W 1900 zdecydował się na produkcję samochodów. Po jego śmierci w 1903 roku firmę przejął jego syn Harry.
Samochody marki Lozier były ultraluksusowymi samochodami w całych Stanach. Przykładowo lozier z 1901 roku w zależności od wersji i wyposażenie kosztował pomiedzy 4600 a 7750 dolarów. Dla porównania Cadillaca można bylo nabyć za około 1600 dolarów, zaś Packarda za 3200 dolarów. Produkowany wówczas Ford T (jeszcze przed uruchomieniem taśmowej produkcji) kosztował 850 dolarów, zaś po uruchomieniu produkcji masowej cena nowego modelu T spadła do 240 dolarów. Roczne wynagrodzenie pana Smitha wynosiło 750 dolarów.
W 1910 roku spółka przeniosła się do Detroit. W następnym roku firma wystawiła swoj samochód do wyścigu Indianapolis 500. Samochód prowadzony przez Ralpha Mulforda zdobył drugie miejsce. Były wowczas wielkie kontrowersje, albowiem większość widzów uważała sędziowski sposób punktacji za niesprawiedliwy i wedle ich opinii Mulford przyjechał pierwszy.
19-tego marca tego samego roku Teddy Tetzlaff ustanowił rekord świata szybkości (100 mil w czasie 1 godziny 14 minut i 29 sekund. "Rekordowym" wozem był fabryczny model o mocy 49 KM (37 kW).
Ponieważ klientela firmy Lozier była ograniczona, w ciągu roku firma produkowała rocznie jedynie kilkaset swoich samochodów. Szczyt popularności przypadł na rok 1912, kiedy to firma wyprodukowała 600 egzemplarzy.
Równocześnie firma czuła na swoich plecach oddech konkurencji. Na dodatek firmę dobił cios w plecy zadany przez Fredericka C. Chandlera, głównego projektanta firmy Lozier. W 1913 roku opuścił on firmę i założył swoje przedsiębiorstwo motoryzacyjne sygnowane swoim nazwiskiem, Chandler Motor Company. Spółka ta, jak wiemy, produkowała chandlery podobne do lozierów, jednak po niższej cenie. Dziś takie działanie zostałoby zakwalifikowane jako kradzież intelektualna.
Ponadto F. Chandler zabrał ze sobą do swojej firmy kilku ważnych menedżerów. Ten drenaż mózgów był bardziej dotkliwy dla Loziera niż samo odejście Chandlera, po tym ciosie firma już nigdy się nie pozbierała.
W roku 1913 firma Lozier wystawiła na imprezie Los Angeles Motordome nowy model nazwany Big Six, z silnikiem o mocy 88 KM (66 kW), z elektrycznymi światłami. Model ten można było zamawiać w kilku wersjach nadwoziowych (tourer, roadster po cenie $5,000 dolarów, zaś limuzynę i tzw. landaulette po cenie 6,500 dolarów. Model ten dołączył do modelu Light Six Metropolitan o mocy 52 KM (40 kW). Standardem w tym modelu były elektryczny rozrusznik i elektryczne światła. Tourer i runabout kosztowały 3,250 dolarów, coupe 3,850 dolarów, a limuzyna 4,450 dolarów.
Po aferze z Chandlerem firma Lozier zdecydowała się wejść na rynek samochodów klasy średniej i zaoferowała w 1914 roku czterocylindrowy samochód w cenie dwóch tysięcy dolarów. Samochód ten konkurował między innymi z samochodami nastepujących marek: Enger 40 (2,000 $), tańszy FAL (1750 $), Oakland 40 (1600 $), Cole Four (1925 $), Western (model Gale A z nadwoziem roadster - 500 $), wyliczywszy tylko te z brzegu.
Nowy lozier niestety nie okazał się hitem rynkowym i finanse firmy zaczęły podupadać. Po nieudanej próbie połaczenia się z Ford Motor Company, firma ogłosiła bankructwo w roku 1915.
