Samochody marki De Vaux były produkowane przez firmę De Vaux-Hall Motors Company w miasteczku Grand Rapids w stanie Michigan i Oakland w Kalifornii.
De Vauxy były oparte głównie na samochodzie Durant z 1930 roku (Norman De Vaux był wcześniej głównym menedżerem w koncernie Duranta). Nadwozia były wytwarzane przez firmę Hayes-Body z siedzibą w Grand Rapids, który wydzierżawił jedną halę fabryczną obok w celu rozkręcenia biznesu De Vaux. Nadwozia były przesyłane do centrali De Vaux mostem łączącym obie fabryki. Z czasem budowano także De Vauxy (w mniejszej ilości) w kalifornijskiej fabryce.
De Vauxy były napędzane sześciocylindrowym bocznozaworowym silnikiem zaprojektowanym przez pułkownika Eberta J. Halla, głównego udziałowca spółki. Silniki te były produkowane przez firmę Continental Motors Company w miejscowości Muskegon w stanie Michigan. Silniki De Vaux były zmodyfikowaną wersją silnika Continental 22-A, a zmiany dotyczyły głównie bloku, zaworów i gaźnika. Silnik ten dawał moc rzędu 70-80 KM (52-60 kW, 71-81 PS).
Samochód ten był oferowany wyłącznie w jedynym modelu nazwanym 6/75. Rozstaw osi wynosił 113 cali (2900 mm). Nadwozia były prawie identyczne co u Duranta (który wcześniej został wycofany z produkcji), a zmiany zaprojektował sławny projektant nadwozi rosyjskiego pochodzenia Alexis de Sakhnoffsky. Sama spółka reklamowała swoje samochody jako "projektowane przez Sakhnoffsky'ego".
Oferowano nadwozia coupe i sedan w dwóch wersjach podstawowej lub Custom, odpowiednio za 595 i 795 dolarów. Firma planowała produkcję jeszcze jednego nadwozia faeton za 595 dolarów, jednak to nadwozie nigdy nie było reklamowane ani sprzedane.
Produkcja rozpoczęła się 1-szego kwietnia 1931. Spółka chwaliła się, że zebrała ponad 8 tysięcy zamówień na samochód. Lecz potwierdzonych zamówień było mniej i obie fabryki musiały wkrótce ciąć swoje moce produkcyjne. Pierwsza została zamknięta kalifornijska fabryka. Spółka De Vaux-Hall złożyła wniosek o upadłość w lutym 1932, nie mogąc spłacić swoich wierzycieli (w tym Continentala).
Ogółem wyprodukowano 4808 De Vauxów (dane do stycznia 1932). Jakiś czas po ogłoszeniu bankructwa firma Continental Motors Corporation nabyła aktywa firmy De Vaux (firma była winna Continentalowi niespełna pół miliona dolarów za wyprodukowane silniki). Nowy właściciel przemianował nazwę spółki na Continental-De Vaux Company i nadal kontynuował produkcję samochodów, tym razem pod marką Continental-De Vaux lub czasem na odwrót. Ogółem wyprodukowano 1358 takich Continentali-De Vaux.
W 1933 roku Continental wypuścił nowe modele nie nawiązujące zbytnio do modeli Duranta i De Vauxa. Jeszcze w listopadzie 1932 roku firma powróciła do dawnej nazwy Continental Motors Company. W ofercie firmy były trzy modele: czterocylindrowy Beacon na krótszym podwoziu, sześciocylindrowe Ace i Flyer (oba oparte na De Vauxie). W następnym roku oferowano już jedynie Beacona. Po wyprodukowaniu około 4200 sztuk, firma Continental wycofała się z produkcji samochodów. Hale i urządzenia pofabryczne odkupił Norman De Vaux, który planował uruchomić ponownie produkcję samochodów ze swoim nazwiskiem na masce. Marzenia te nigdy nie ziściły się i w 1936 roku przedsiębiorca sprzedał fabrykę koncernowi General Motors.
Źródło Wikipedia i Wisconsin History
