Errett Lobban Cord budował w latach dwudziestych XX wieku swoje automobilowe imperium i chciał przyciągnąć uwagę klientów czymś oryginalnym. Kupił więc od Harry'ego Millera patent na napęd na przednie koła i polecił swoim inżynierom zbudowanie samochodu osobowego z takim napędem, do tej pory było tylko kilka prototypów i samochodów wyścigowych.
Mimo sugestii fachowców zdecydował się umieścić silnik przed osią zamiast skrzynią dla lepszego efektu stylistycznego. Auto było o 30 cm niższe od ówczesnych samochodów, a obniżoną linię potęgowały dodatkowo duże koła. Auto bardzo spodobało się Amerykanom i w okresie od jesiennej prezentacji do końca roku 1929 sprzedano 800 sztuk tego samochodu. Zaraz wyszły na jaw wszystkie wady konstrukcji. Przeguby osi ukręcały się z powodu braku smarowania, a nacisk na przednie koła był za mały i auto nie mogło wjechać na górę - udawało się wykonać ten manewr tylko na... wstecznym biegu.
Inżynierowie Harry Miller i Cornelius van Ranst jako specjaliści od konstrukcji aut wyścigowych w wielkiej mierze przyczynili się do budowy tejże maszyny. Za napęd służyl silnik rzędowy 8-cylindrowy firmy Lycoming o mocy 125 PS.
Model ten był oferowany jako kabriolet, dwudrzwiowe coupe i czterodrzwiowy sedan. Rozstaw osi wynosił 137,5 cali (349,2 centymetrów), wysokość sedana 61 cali (154,9 centymetrów). Waga wozu była spora 4700 funtów (2100 kg), to też miało wpływ na zbyt małą moc silnika. jednakże właściwości jezdne były znakomite i auto konkurowało śmiało z Marmonem, Packardem, Stutzem, Franklinem i Lincolnem. Zaś styliści Chryslera skopiowali kilka rozwiązań stylistycznych.
Cena modelu L-29 kształtowała się początkowo pomiedzy 3095 a 3295 $, by później w roku 1930 spaść. Głównie z powodu Wielkiego Kryzysu produkcja tej wspaniałej maszyny została wstrzymana po 31-tym grudnia 1931 roku po ukończeniu niespełna 5-ciu tysięcy sztuk.
Ilustracje pochodzą ze strony OldCarBrochures.com
