Spółka motoryzacyjna mająca siedzibę w Chicago w stanie Illinois. Jednak jej profil działalności był nietypowy. Firma produkowała samochody pod marką Sears na potrzeby amerykańskiej sieci handlowej Sears Roebuck. W ofercie firmy można było znaleźć dziewięć modeli (!), w cenie pomiędzy 325 a 475 dolarów. Wyjątkiem był model L był sprzedawany za 495 dolarów. Samochody te były wysyłane w częściach pocztą do złożenia przez nabywcę na miejscu. Firma prowadziła dosyć pobłażliwa politykę sprzedaży, można było samochód oddać dziesięć dni licząc od dnia odbioru samochodu.
Samochody te miały dwucylindrowy silnik chłodzony powietrzem. Konstrukcja silnika była nietypowa: dwa cylindry przeciwko sobie. Taką konstrukcję stosowało w tych czasach tylko MW w swoich motocyklach. Silnik był umieszczony pod podłogą, na wysokości stóp kierowcy. Silnik uruchamiało się poprzez korbę z przodu. Wczesne silniki miała mocy 10 KM, późniejsze searsy miały ulepszony silnik o mocy 14 KM. Jeden z takich silników został zastosowany potem w innym motoryzacyjnym wynalazku, Reeves Model P.
W celu uproszczenia konstrukcji, wszystkie modele Searsa miały napęd cierny.
Silnik posiadał własne smarowanie, odbywało się to za pomocą mechanizmu tzw. olejarza. W zasadzie był to zbiornik z olejem montowany pod siedzeniem, który miał kilka oddzielnych wężyków prowadzących do silnika i innych części. Wszystkie podzespoły skrzyni biegów były odkryte, toteż trzeba było od czasu do czasu oliwić lub uzupełniać bak.
Ponieważ były to lekkie samochody, można było nimi jechać po błocie lub śniegu, które mogły skutecznie unieruchomić cięższe samochody z konwencjonalnym dyferencjałem.
Generalnie nie był to zły samochód, to jednak wygląd już w tych czasach stawał się trochę niedzisiejszy. To był design, który bardziej pasował do samochodów sprzed dekady a nawet wcześniejszych. Samochody typu motor buggy zaczęły być naprawdę niemodne. Ponadto coraz większą uwagę zwracano na moc silnika, większą wygodę przy prowadzeniu i oczywiście przy większej szybkości. Dla porównania katalog reklamowy firmy Sears Roebuck zachwalał prędkość maksymalną sprzedawanych przez siebie aut na 25 mil na godzinę, przy czym zalecał jazdę przy szybkości 15 mil na godzinę dla większej wygody. Zaś współczesne im konkurencyjne samochody jak Ford T, Buick, Maxwell czy Franklin mogły rozwijać dwa razy większe prędkości rzędu 45 mil na godzinę, zaś prędkość kruzowania u nich to właśnie 25 mil na godzinę. Różnica była kolosalna.
Z powodu przestarzałego wyglądu wybrano właśnie Searsa jako rekwizyt do filmu pt: “Excuse My Dust” z 1951. Fabuła opowiada o konstruktorze samochodów Joe Beldenie. Akcja filmu dzieje się w latach 90-tych XIX wieku, w filmie występuje kilka innych automobili, w tym "Zagięty Fartuszek” Oldsmobile’a. Sears przejeżdża przez dziurawe drogi, rzeczułki i wąskie ścieżki.
Trzeba tu koniecznie zaznaczyć, że firma ta nie ma żadnego związku z marką Lincoln, należącą obecnie do koncernu Forda. Marka ta została założona przez Henry’ego M. Lelanda w 1917 roku, a więc dwa lata po zakończeniu sprzedaży samochodów przez Searsa i pięć lat po zakończeniu działalności Lincoln Car Motor Works.
