Firma motoryzacyjna z epoki mosiądzu. W historii tej firmy wyróżnia się trzy podokresy: (1914–1916 we Flint), (1916–1918 w Pontiac) i (1918-1923 w Indianie). Ale zacznijmy od początku.
W połowie lat nastoletnich XX wieku spotkali się panowie R.F. Monroe i Billy Durant. Pierwszy był prezesem firmy Monroe Body Company w mieście Pontiac, która wytwarzała nadwozia dla innych firm motoryzacyjnych. Zaś drugi szefował firmie Chevrolet w mieście Flint. Panowie zawiązali wtedy spółkę Monroe Motor Company w sierpniu 1914 roku, a siedzibą firmy miało być właśnie Flint. Monroe był prezesem, a Durant wiceprezesem. Firmy Monroe i Chevrolet miały wzajemne udziały w tym wspólnym przedsięwzięciu. Produkcja automobilu Monroe odbywała się w dawnej hali fabrycznej należącej niegdyś do Chevroleta. Zaś firma Chevrolet miała sprzedawać automobile marki Monroe. Jednak w kwietniu 1916 roku Durant został zmuszony do odejścia z GM i wtedy firma Monroe przeniosła się do dawnej fabryki firmy Welch w mieście Pontiac.
Od tego czasu firma została zrestrukturyzowana i przemianowana na Monroe Motor Car Company. W dodatku została bardzo dokapitalizowana, kapitał wynosił okrągły milion dolarów, jednak i to nie uchroniło od ogłoszenia bankructwa. Firmę przejęła wtedy pod koniec roku 1918 firma William Small Company z Indianapolis. Firma ta sprzedawała wcześniej automobile tej marki w Indianapolis. Dotychczasowa hala fabryczna w Pontiac została wydzierżawiona koncernowi General Motors, który tam ulokował produkcję ciężarówek marki Samson. Odtąd produkowano automobile marki Monroe w Indianapolis.
Firma wystartowała z ofertą lekkiego małego samochodziku z wyłącznie otwartym nadwoziem. Silniki były własnego projektu. Pod koniec 1918 roku do oferty dołączył także sedan. Wtedy też w firmie pojawił się Louis Chevrolet jako konsultant techniczny. Jak na ironię losu, L. Chevrolet i R.F. Monroe pracowali także dla Duranta. Choć pan Chevrolet miał niewielki wpływ na produkcję firmy, to jednak wspólnie z innym inżynierem motoryzacyjnym Corneliusem Van Ranstem zbudowali tam siedem aut wyścigowych. Trzy z nich wystartowały jako Frontenac, pozostałe cztery pod dotychczasową marką Monroe. Brat Louisa Chevroleta, Gaston, wygrał wyścig w Indianapolis 500 w 1920 na samochodzie marki Monroe. To było także pierwsze zwycięstwo amerykańskiego samochodu na tym torze od 1912 roku.
Później, latem tego samego roku firma William Small Company została postawiona w stan upadłości. Po kilkunastu rozmaitych dofinansowaniach, w styczniu 1922 roku firmę przejął bank American Fletcher National Bank z Indianapolis. W marcu tego samego roku bank odsprzedał firmę firmie motoryzacyjnej Strattan Motors Corporation. Przedsiębiorca Frank E Strattan zastanawiał się też nad nabyciem fabryki firmy Premier, jednak zdecydował się skupić na produkcji Monroe’a. Jednak po kilku miesiącach, pan Strattan zdecydował o porzuceniu produkcji Monroe’a i skupieniu się na produkcji tańszego automobilu marki Strattan. Zaś firma Monroe została sprzedana panu Frederickowi Barrowsowi z firmy Premier. Pan Barrows przekształcił firmę na Monroe Motors Inc., i wcielił ją do struktur firmy Premier. Ostatnie egzemplarze Monroe’a zostały potem „przemetkowane” jako Premier Model B.
