Marka ta była życiowym dziełem wnuków George'a Milburna. Ten Anglik urodził się w 1820 roku w Anglii. będąc już młodym człowiekiem zdecydował się wyemigrować do Kanady. W 1841 roku tam się ożenił i zaraz potem przeniósł się do USA, a dokładniej do miasteczka Mishawaka w stanie Indiana. Nieco później jego córka Ann wyszła za Clementa Studebakera, jednego z pięciu braci Studebakerów.
G. Milburn zaś założył firmę George Milburn & Company oraz wykupił później jedną trzecią udziałów w firmie produkującej pługi rolnicze i zainwestował w inną firmę Mishawaka Hydraulic Co. Kilkanaście lat później G. Milburn założył inną firmę Milburn Wagon Company (23 sierpnia 1869 roku) z kapitałem o wysokości stu tysięcy dolarów. Firma ta produkowała powozy konne oraz akcesoria do nich.
Rodzina Milburnów była więc bardzo bogata. W tym czasie Milburnowie byli także właścicielami hotelu, szeregu kamienic czynszowych oraz farmy. Kolejne pokolenie Milburnów zdecydowało o wejściu w biznes motoryzacyjny.
Ponieważ mieli już doświadczenie w produkcji powozów, a ułatwieniem w ich nowym biznesie był fakt, że produkcja powozów była w dużej mierze zmechanizowana i opierała się tylko na robotnikach nadzorujących pracę maszyn i montażystach części.
Milburny były projektowane przez inżyniera Karla Probsta. Probst jest jednak o wiele bardziej znany z faktu zaprojektowania Bantama Jeepa.
Pierwszy milburn był elektrycznym automobilem o prędkości maksymalnej 19 mil na godzinę (ponad 30 km/h). Automobil ten wymagał ładowania co 60-70 mil (100-120 km). Z nadwoziem coupe (model 15) kosztował on 1485 dolarów, zaś z nadwoziem roadster (model 151) 1285 dolarów.
W tej epoce milburny były jednymi z najtańszych elektrycznych automobili. Były też o wiele lżejsze w porównaniu z konkurentami.
Automobile te miały cztery biegi do przodu i dwa biegi do tyłu. Rok później wprowadzono dodatkowy model Brougham, zaś w 1917 roku nowy model z nadwoziem touring. Nadwozia touring były reklamowane jako Town Car lub Limousine. Miały one zamkniętą przestrzeń pasażerką i otwartą przestrzeń dla szofera.
Nowszy model nazwany 22 był najbardziej dopracowanym elektrycznym automobilem w tej epoce. Baterie były już wymienne. Prędkość maksymalna wynosiła 15 mil na godzinę lub cztery godziny jazdy. Dla mieszkańca miasta była to o wiele bardziej praktyczna opcja niż z przypadku automobilu z silnikiem spalinowym.
Dla przedsiębiorców firma oferowała lekkie półciężarówki. Kosztowały one 985 dolarów. Ich produkcji zaprzestano w 1918 roku. W tym samym roku pojawił się nowy model z nadwoziem sedan. Osiągał oszałamiającą prędkość 30 mil na godzinę (50 km/h) i przejeżdżał dystans rzędu 100 mil (160 km). Zaś wymienne baterie były umieszczone tuz przy kołach, w celu szybszej wymiany, by zapewnić niezakłócone zasilanie.
Ciekawostką w milburnach było sterowanie. Nie miały one kierownicy lecz rodzaj rumpla. Zaś w modelu Limousine było dwóch szoferów: pierwszy z przodu kierował przy użyciu kierownicy, zaś drugi sterował rumplem z tyłu.
W 1919 roku firma Milburn została zdruzgotana finansowo z powodu pożaru, który strawił fabrykę. Spłonęło wówczas 30 gotowych elektrycznych automobili oraz kilkadziesiąt gotowych już podzespołów, podwozi. Straty całościowo wyniosły 900 tysięcy dolarów (!)
Firma wówczas przeniosła fabrykę do wynajętego dużego magazynu, gdzie rozpoczęła produkcję od podstaw. Już w roku następnym kapitalizacja firmy wyniosła okrągły milion dolarów. W firmie pracowało już 800 ludzi mogacych złożyć 600 nadwozi, głównie dla firmy Oldsmobile oraz 200 ludzi składających milburny.
W 1920 roku firma zaoferowała nowy rodzaj taksówki. Ważyły one prawie tonę i kosztowały w zależności od wyposażenia od 1585 do 1985 dolarów.
W lutym 1923 roku General Motors wykupił firmę za 2 miliony dolarów. Pracownikom Milburna pozwolono dokończyć w ciągu dwóch miesięcy montaż pozostałych automobili. Po opróżnieniu hali fabrycznych do budynków firmy wprowadził się Buick.
W sumie wyprodukowano ponad 4 tysiące automobili marki Milburn. Amerykański prezydent Woodrow Wilson posiadał elektrycznego milburna z 1918 roku, którego używał do objazdu dookoła Białego Domu. Milburnów używała także ochrona prezydenta.
Automobile były bardzo widoczną oznaką statusu społecznego. Zaś milburny uchodziły za jedne z najelegantszych.
Do dziś zachowało się niespełna sto milburnów.
