Przedsiębiorstwo te było życiowym osiągnięciem Edwarda Jordana. Edward "Ned" Jordan był wcześniej szefem działu marketingu w firmie Thomas B. Jeffery Company z iedzibą w Kenosha w stanie Wisconsin. Jordan założył firmę w Cleveland w stanie Ohio. W tym czasie Detroit i Cleveland walczyły o miano motoryzacyjnej stolicy USA.
Historycy motoryzacyjni zaliczają firmę Jordan do tzw. assemblerów czyli montowni. Jordan składał swoje automobile z części dostarczanych przez zewnętrznych dostawców. Klienci cenili jordany bardziej za design niż za mechanikę. Aczkolwiek trzeba uczciwie przyznać, że firma Jordan ma także swój udział na polu innowacji. Nie sposób także wspomnieć o nietypowym podejściu do reklamy swoich samochodów. Reklamy aut marki Jordan były wielekroć o wiele bardziej innowacyjne i śmiałe niż reklamy konkurencyjnych marek. Sam Jordan przyznał, że ówczesne samochody są nieciekawe i bezbarwne. Uzasadniał takie podejście do reklamy tym, że skoro ludzie modnie się ubierają, tym bardziej chcą jeździć modnymi lub modnie wyglądającymi samochodami.
Spółka Jordan Motor Car postawiła swoją własną fabrykę na 152-iej Ulicy pod numerem 1070 wzdłuż torow kolejowych firmy Nickel Plate Railroads. Taka lokalizacja była bardzo istotna przy dostawach części i wysyłaniu gotowych już samochodów. Ponadto firma miała łatwy dostęp do dostawców w pobliżu. Fabryka została zbudowana w dwóch etapach. Budowa pierwszej hali o powierzchni 2800 m2 została rozpoczęta 5-ego kwietnia 1916 i ukończona siedem tygodni później, zaś dodatkowa hala dobudowana w ciągu kilku miesięcy. W pierwszym roku produkcji Jordan sprzedał ponad tysiąc egzemplarzy.
Jak już wspomnieliśmy, jordany były składane z części dostarczanych przez zewnetrznych dostawców. Silniki dostarczała firma Continental, osie dostarczała firma Timken, zapłony amerykański oddział niemieckiego Boscha. Nie jest do końca wyjaśniona kwestia pochodzenia nadwozi w pierwszych modelach. O ile w fabryce Jordana istniała lakiernia i stanowisko późniejszego uzbrajania nadwozi, to tyle firma nie mogła wówczas produkować samodzielnie nadwozi. Późniejsza produkcja nadwozi była dostarczana od rozmaitych producentów w stanach Ohio i Massachusetts. Nadwozia były produkowane z aluminium.
Większość producentów samochodów ograniczała wybór do jednego czy paru kolorów, zaś Ford lakierował samochody wyłącznie na czarno (wybór był prozaiczny, czarny lakier sechł najszybciej). Jordan oferował samochody w co najmniej kilku kolorach: kilku barwach czerwieni ("Apache Red", "Mercedes Red", "Savage Red"), szarym ("Ocean Sand Gray"), zielonym ("Venetian Green", "Briarcliff Green"), brązowym ("Egyptian Bronze"), niebieskim ("Liberty Blue" i "Chinese Blue"). Można było także zamówić jordana w kolorze czarnym. Najbardziej interesujące zestawienie kolorystyczne było w czterosobowym modelu Sport, który można było zamówić z kolorze szarym ("Submarine Gray"). Dach był w kolorze khaki, a koła pomarańczowe.
Niezależni producenci wielką wagę przykładali do szczegółów i rozwiązań technicznych. I dla przykładu, Jordan zaoferował klientom system wentylacji świeżego powietrza. Jordan produkował samochody z całkowicie stalowymi nadwoziami i podwoziami. Wyprzedził tym samym o jakieś dziesięć lat Buicka, czy osiem lat Chryslera (patrz model Airflow).
Wielką innowacją Jordana było nazewnictwo modeli. Używał w tym celu chwytliwych określeń jak "Sportowy Marynarz" (Sport Marine) - model ten był chętnie zamawiany przez kobiety, "Chłopczyca" (Tomboy), "Playboy". W 1920 roku Jordan zaoferował trzyosobowe coupe nazwane "Friendly Three" reklamując je hasłem: "Seats two, three if they're friendly” (Dwa siedzenia, a nawet trzy, jeśli jesteście towarzyscy). Hasło te miało podtekst seksualny. Jordan wykorzystywał modne i rozwijające się miejscowości Cleveland Heights i Shaker Heights jako tło do swoich fotografii reklamowych. Samochody reklamowe były parkowane na tle posiadłości w dzielnicy Overlook i South Park Drives.
Jordan nie poprzestał na nazewnictwie modeli. Bardzo innowacyjne było podejście do klienta. Trzeba przede wszystkim mieć na uwadze, że Jordan kierował swoją reklamę do kobiet, które mogły wpływać na swoich mężczyzn, by zakupili to, a nie inne auto. Dlatego też począwszy od roku 1923 firma publikowała reklamy z obrazami i rysunkami autorstwa Frieda Cole'a. Do annałów reklamy przeszła reklama modelu Jordan Playboy znana jako "Somewhere West of Laramie" (Gdzieś na zachód od Laramie). Była to nawiązanie do wizerunku dzielnego kowboja.
W 1927 roku firma wprowadziła nowy model "Little Custom", który okazał się jedynym niewypałem w historii firmy. Ten luksusowy kompaktowy wóz nie zyskał uznania klienteli. Za jego sprawą firma straciła pewną płynność finansową i została przejęta przez grupę bankierów JMC. Ned Jordan został zmuszony do ustąpienia z głównego stanowiska, pozostając jednak honorowym prezesem. Ned i jego żona zaczęli się pozbywać udziałów w firmie. Firma przetrwała Wielki Kryzys z 1929 roku, który zdziesiątkował wiele solidnych firm motoryzacyjnych.
Całkowita liczba wyprodukowanych jordanów jest sporna. Część źródeł podaje liczbę ponad stu tysięcy sztuk, podczas gdy inne źróda podają liczbę trzydziestu tysięcy sztuk.
