Templar było marką samochodową produkowaną w Lakewood w stanie Ohio. Nazwę wzięła od zakonu templariuszy, zaś na wizerunku widniał rycerz maltański na koniu.
Firma reklamowała się jako "pionier w zakresie budowy małych samochodów" . Pierwszym templarem był samochód z silnikiem czterocylindrowym górnozaworowym o pojemności 3,2 litra zblokowanym z 3-biegową skrzynią oraz rozstawem 118 cali (3000 mm). Włączenie się USA do I-szej wojny światowej poważnie ograniczyło produkcję samochodów na prawie samym poczatku dzialalności. Firma produkowała wówczas osłony do armat. Zaś w roku 1918 zbudowano jedynie około 150 templarów.
Za design templarów odpowiadał sam Leon Rubay, który także projektowal nadwozia na zamówienie. Firma oferowała kilka rodzajów nadwozi: tourer Victoria Elite, 3-drzwiowy sedan i sportowy model Sportette. Victoria kosztowała 4250 dolarów, zaś Sportette 2400 dolarów. Wyposażenie templarów było wyjątkowe i obejmowało nawet kompas i aparat fotograficzny Kodaka (!).
Produkcja pełną para rozpoczęła się dopiero w 1919 roku. Oferowano nadal wspomniane wcześniej trzy typy nadwozi. Na ten rok grupa 900 robotników zbudowała 1800 templarów. Boom powojenny trwał w najlepsze, więc firma korzystając z okazji podwyższyła ceny za swoje auta. I tak coupe, mechanicznie prawie niezmionione od oryginału z 1917 roku kosztowało teraz 3785 dolarów tak jak pięcioosobowy sedan, zaś pięcioosobowy tourer i czterosobowe Sportette i dodany wlaśnie do oferty dwuosobowy roadster kosztowaly 2865 dolarów.
Dla porównania Enger 40 kosztował 2000 dolarów, FAL 1750 dolarów, Oakland 40 1600 dolarów, Colt Runabout i Cole 30 1500 dolarów, Oldsmobile runabout 600 dolarów, zaś Western Gale model A 500 dolarów. Templar plasował się nieco niżej od Loziera. Wtedy loziery były najdroższymi samochodami w Stanach.
Konkurencja była zażarta, więc firma w 1922 roku zaoferowała dwa tańsze modele: roadstera i sportowy model Deluxe Sports po 1985 dolarów. W mniej więcej samym czasie produkcja została poważnie zakłocona przez pożar w fabryce w grudniu roku 1921. Klienci swoje samochody odebrali dopiero w paździenriku następnego roku.
Spółka jednak się pozbierała, zrefinansowała swoją działalność i w 1923 roku przemianowała się na Templar Motor Car Company. Rok ten zaczął się także produkcją nowego sześciocylindrowego silnika o pojemności 4,3 litra, niedługo potem zarząd zdecydował o produkcji większych samochodów.
Nowe modele miały większy rozstaw osi, 122 cale (3100 mm), nadwozia były zaś wyłącznie 4- lub 5-cioosobowe. Wprowadzono ponadto hamulce na wszystkie koła (wcześniej standardem były hamulce na koła tylne).
Niestety na rok 1923 zbudowano jedynie 125 templarów. Pod koniec roku 1924 firmie skończyły się pieniądze na bieżącą działalność. Wówczas bank finansujący działalność firmy zażądał zwrotu całej pożyczki i firma zakończyła działalność.
W sumie w ciągu ośmiu lat istnienia firma wyprodukowała około 6500 templarów, do dzisiaj zachowało się z nich koło 30 sztuk. Większość z nich jest eksponatami w amerykańskich muzeach motoryzacyjnych. Fabryka w której produkowano templary, istnieje do dzisiaj i działa jako "Templar Industrial Park". Mieszczą się tam teraz inkubator przedsiębiorczości, sala bankietowa oraz pracownie dla lokalnych artystów. Jest tam także muzeum templarów, największe skupisko aut tej marki na świecie.
