Jest to słabo znany dream car ze stajni Lincolna. Zbudowany na bazie Continentala Mark III pod okierm szefa designu Larry'ego Shinody. Prawie wszystko zostało zmienione. Wyjątkiem są tu maska, klapa bagażnika oraz drzwi.
Firma Kar Kraft usunęła sztywny dach i zbudowała tzw. fałszywy kabriolet. Przód i tył uległy radykalnej przemianie. W miejsce przednich kierunkowskazów i tylnych świateł trafiły zderzaki, zaś tylne dlugie prostokątne światla trafiły w miejsce tylnego zderzaka. Boczne światła tzw. markery trafiły na koniec przednich i tylnych błotników i tu uwaga, były one ułożone pionowo a nie poziomo.
Poprzez wymodelowanie ostrych jak żyletki błotników wydłużono sylwetkę samochodu. Z drzwi usunięto klamki, odtąd drzwi były otwierane elektrycznie. Ponadto przednia szyba została przycięta, zaś w oparciu przednich siedzeń zamontowano podwójne szybki.
Samochód został pomalowany na specjalny srebny kolor imitujący metal. Wnętrze samochodu było wyściełane czerwoną skórą z welurowymi aplikacjami na siedzeniach. Ponadto opony miały czerwony pasek, co też było nowinką. Ten sam chwyt stylistyczny był także w innym dream carze Fordzie Thunderbird Saturn II z 1969 roku.Felgi i kołpaki były od seryjnego lincolna. Choć auto nie było prawdziwym faetonem i nie było przewidziane do produkcji seryjnej, to jednak wzbudzało duże poruszenie na targach motoryzacyjnych, między innymi na Detroit Auto Show, Chicago Automobile Show czy w innych stanach.
Po pokazach samochód został wydzierżawiony pewnemu dilerowi Mercurego z Portoryko, który w zamian wystawiał Lincolna w salonie sprzedażowym. Był to wówczas największy salon Lincolna i Mercurego poza granicami USA. Umowa przewidywała wydzierżawienie samochodu na rok, zaś po upływie tego czasu samochód miał wrócić do USA. Jednak właściciel salonu, Marcelino Rivera tak lubił ten samochód, że zwrócił się do szefostwa koncernu Forda z prośbą o przedłużenie kontraktu o rok. I kontrakt przedłużono.
Gdy pod koniec 1972 roku James Hodgins, menedżer odpowiedzialny za marketing zagraniczny Forda przyjechał do Portoryko zaprezentować nowe modele na 1973 rok, a także by odebrać tego Lincolna. Dual Cowl Pahetona, spotkał się z gorącą prośbą Rivery o umożliwienie kupna samochodu. Zarząd początkowo odmówił, jednak mając na względzie zasługi sprzedażowe tego salonu, podarował Riverze ten samochód. Samochód stał w salonie jeszcze przez rok, jednak ze względu na drobne uszkodzenia lakieru Rivera przeparkował samochód do garażu swojego własnego domu, w dodatku pod plandekę.
Gdy w 1990 roku Rivera zmarł, samochód odziedziczyl jego syn Rafael, który w następnym roku odnowił samochód. Wtedy też samochód został kilkanaście razy pokazany publicznie. Od 1992 znów został zaparkowany i jest nadal otoczony troskliwą opieką właściciela.
Źródło: AutomotiveMilePosts.com
