Ostatni z serii Wildcatów, był czteroosobowym kabrioletem wykonanym z tworzywa sztucznego. Tylne zderzaki samochodu były uformowane na kształt bomb, wewnątrz których ukrywały się światła postojowe i kierunkowskazy. Wildcat III osobiście zaprojektowany przez Harleya Earla był najbardziej konserwatywnym wozem. Osadzony na podwoziu o długości 190 cali i rozstawie osi 110 cali, był nieco dłuższy niz poprzednicy, ale zarazem mniejszy niż wersje fabryczne.
Nadwozie było polakierowane na czerwono, zaś tapicerka był uszyta z czerwonej skóry. Przód samochodu zdradzał design Buicków na rok 1956 i 1957.
Niska linia nadwozia przydawała autu atletycznego charakteru podkreślonego dodatkowo przez listwę biegnącą przez cały bok nadwozia. Listwa w połowie nadwozia opadała coraz niżej by wreszcie podkreślić płaskie nadkola tylnych kół. Innym ciekawym rozwiązaniem stylistycznym był szeroki wlot powietrza na przedniej masce tuż przed przednią szybą.
Przednie błotniki są niemal bliźniaczo podobne do tych w seryjnych buickach na rok 1956. Szeroki chwyt powietrza nad przednim zderzakiem obramowany od dołu potężnym zderzakiem i dwoma dużymi tzw. dagmarami ukrywającymi kierunkowskazy, z zamontowanym w środku bardzo drobnym chromowanym grillem chłodnicy zdradzał przyszły wygląd seryjnych buicków. Poniżej rogów przednich zderzaków dwa podwójne wloty powietrza zapewniały dobre chłodzenie przednich hamulców.
O ile przód samochodu mógł umknąć w tłumie buicków z lat 1956 i 1957, to jednak tył zdradzał rękę projektantów z zespołu Harleya Earla. Zgrabnie wymodelowany bagażnik zdobiła szereg wąskich długich chromowanych listew biegnących od niemal od miejsca, gdzie powinna być tylna szyba. Listwy te biegły przez cała długość klapy bagażnika i przerwane przez wgłębienie na tablicę rejestracyjną szły aż do samego dołu. Ponadto na klapie bagażnika po obu bokach zespołu listew znajdowały się dwa światła wsteczne.
Było to jedno z ulubionych rozwiązań stylistycznych Earla. Takie rozwiązanie można zobaczyć także w innych dream carach GM: w Chevrolecie Nomad, Pontiaku Safari itp. Zderzak był raczej umowny, zaś jego rolę pelniły potężne chromowane odbijacze przypominające do złudzenia damski biust. Zaś w wylotach można dojrzeć ujście na rury wydechowe.
Kolor wnętrza był identyczny z kolorem nadwozia (Kimberly Red). Z przodu znajdowały się dwa pojedyncze obrotowe fotele przedzielone chromowaną konsolą, a z tyłu kanapa. Takie rozwiązanie stylistyczne pokazało się potem w seryjnych autach General Motors na poczatku lat 60-tych.
Napęd stanowiła widlasta ósemka ze czterema gaźnikami o mocy 280 KM i zblokowana z automatem Twin Turbine Dynaflow.
Chociaż powszechnie się sądzi, że samochód nie istnieje, to jednak to nie zostało oficjalnie potwierdzone. Możliwe, że samochód jest częścią ukrytej kolekcji i czeka na właściwy moment "ujawnienia się".
This was the last of the Wildcat series. The Wildcat III was a a 4-passenger reinforced fiberglass convertible. The rear bumpers were bomb-shaped that that housed parking lights and directional signals. The Harley Earl designed car was the most conservative. Perched on a 110-inch wheelbase chassis and measuring 190-inches in overall length, the Wildcat III was quite a bit larger than its predecessors, though it was still smaller than its production counterparts.
The car body was painted bright red, the interior was sewn from a red leather. The car’s front and rear styling contained several elements that would appear on the 1956 and 1957 production Buicks.
The car was powered with a 280 horsepower V8 engine with four carburetors and was mated to a Twin Turbine Dynaflow automatic transmission.
Though it is not believed to be in existence any longer, the ultimate fate of the Wildcat III was never officially verified. It's possible the car is placed it in a hidden collection waiting for the right time to re-emerge.
Source GM Photo Store, CarStyling.ru
