Pierwszy z naprawdę niesamowicie innowacyjnych samochodów, model XP-300, został zaprojektowany i zbudowany wspólnie przez Charlesa Chayne i Neda Nicklesa (ostatni z nich był głównym stylistą Buicka, to on w latach czterdziestych wymyślił nadwozie hardtop - bez słupków w drzwiach). Pierwszym seryjnym amochodem z takim nadwoziem był właśnie Buick Riviera 1949.
Pomysł z tym rodzajem nadwozia wyszedł pod wpływem jego żony, która lubiła jeździć kabrioletem Buicka, ale z zamkniętym dachem, gdyż podobała się jej właśnie linia dachu. Najbardziej godnym uwagi szczegółem, który wszedł do produkcji seryjnej, są przednie światła i kierunkowskazy, które pojawiły się w Buickach w latach 1953-55.
Auto miało 116 cali w rozstawie osi (295 cm) i mierzyło 192,5 cala długości (489 cm), 39.1 cala wysokości do maski (99 cm), a 53.4 cala do górnej linii przedniej szyby (136 cm). Rama nośna była stalową konstrukcją typu pudełkowego z przykręcanym nadwoziem. Nadwozie zostało zrobione z aluminiowych paneli, co pozwoliło udatnie zmniejszyć wagę samochodu do 3125 funtów. Motor o układzie widlastym był wykonany z aluminium o pojemności 216 cali sześciennych, co dawało moc rzędu aż 315 KM!
XP-300 i Le Sabre miały wiele podobnych podzespołów, identyczne silniki V8 z turboładowaniem o pojemności 3,5 l i mocy 335 KM, które jeździły albo na benzynę lub metanol, elektryczne szyby i siedzenia, a nawet elektryczny dach. Chayne podczas testów uzyskał prędkość 140 mil na godzinę (!) (koło 230 km na godzinę).
Był to osobisty samochód Charlesa Chayne'a, głównego inżyniera Buicka.
Charles Chayne (1898 - 1978) główny inżynier Buicka.