Richard Teague (1923-1991)
Dick Teague wspiął się na szczyt w jego zawodzie pomimo jego poważnego handicapu, który w zasadzie uniemożliwiłby przeciętnemu człowiekowi rozkwit. W wieku sześciu lat doznał on w tragicznym wypadku samochodowym poważnych obrażeń, a jego matka została kaleką. Stracił on większość zębów, miał złamaną szczękę, i co najgorsze, prawe oko. Lewe oko miało nieco słabszą siłę widzenia. On mimo tego przezwyciężył trudności i doprowadził do zrealizowania kilku z najbardziej śmialych projektów w przemyśle motoryzacyjnym.
Richard A. Teague urodził się w roku 1923 w Los Angeles w Kalifornii. Rozpoczął swoją karierę tak jak Dixie Duval, jako dziecięcy aktor w filmie niemym w latach 20-tych. Jego filmowa kariera, w czasie której zasłynął on komediowymi jednoaktówkami podobnymi do znanej serii Our Gang, zakończyla się wypadkiem samochodowym w roku 1929.
Młody Teague wkrótce rozwinął inne zainteresowania i zdolności. W latach 30-tych w szkole średniej zajmował się konstruowaniem i budowaniem małych samolocików, zanim się zaraził manią na punkcie hot rodów. Wśród jego szkolnych kolegów byli miedzy innymi Ed Iskendarian i entuzjaści z południa Kalifornii. Jego pierwszym samochodem był model Forda z 1932 roku (three-window coupe) kupiony za 125 dolarów w wieku szesnastu lat. W jego posiadaniu były też dwa inne Fordy A napędzane widlastą ósemką, na których Teague ściagał się na czas w Muroc, na terenie niegdysiejszego jeziora na północ od Los Angeles. Od tego czasu Teague lubił mawiać, że "ma domieszkę benzyny w żyłach".
W czasie II-iej Wojny Światowej nie mogąc się zaciągnąć do wojska z powodu kalectwa jego wzroku Teague tuż po maturze w 1942 roku w Dorsey High School rozpoczął pracę w Northrup Aircraft. W Northrup pracował jako techniczny ilustrator pod okiem Paula Browne, niegdysiejszego designera w General Motors. Browne kiedyś pracował pod okiem B. Mitchella przy projektowaniu Cadillaca 60 Special. Za sugestią Browne'a, Teague wziął nocne kursy w Art Center, przedsionku samochodowego designu.
Teague przyznał po latach "Obaj Browne i ja projektowaliśmy i rysowaliśmy samochody w czasie gdy powinniśmy byli rysować samoloty."
Po wojnie Teague zatrudnił się w firmie Henry'ego Kaisera w kalifornijskim mieście Oakland, gdzie stworzył projekt przeprototypowego małego ekonomicznego samochodziku Henry-J. Wykonywał on też ilustracje dla czasopism - jego dziełem są wczesne okładki dla prestiżowego amerykańskiego miesięcznika "Road & Track". W roku 1948 po rozmowie z Frankiem Hershey'em z General Motors, przyjacielem Paula Browne'a, Teague przyjął posadę w dziale designu w koncernie GM pod pieczą Eda Andersona. Przeniósł się do Detroit, gdzie pracował jako asystent stylisty, awansując później do specjalnej grupy designu Cadillaca.
Na początku roku 1951 Teague opuścił General Motors, ożenił się i powrócił do rodzinnej Kalifornii z nową żoną Marian. Tutaj pracował dla firmy Rhodes Lewsi przy projektach broni, ale najbardziej mu brakowało ""klimatu samochodowych szkiców"." Dlatego też był w niebiosach, gdy otrzymał telefon Franka Hersheya. Hershey, który w międzyczasie zatrudnił się w firmie Packard, zaproponował mu posadę kierownika działu designu w firmie. W roku 1952 Hershey zmienił pracodawcę przenosząc się do Forda i Teague został głównym designerem Packarda podlegając samemu dyrektorowi koncernu, Edowi Macauley. Był to okres, w którym odnosił olśniewające sukcesy w pracy i miewał rozdzierającą serce frustrację, spowodowaną brakiem pieniędzy w kasie Packarda. Teague miał trudne zadanie redesignu Packardów na rok 1953 przy ujemnym budżecie firmy na rok 1954.
Wywiązał się on z tego zadania po mistrzowsku i miał nadzieję odświeżyć całkowicie Packardy na rok 1955, lecz względy finansowe podyktowały jedynie stylistyczne retusze nadwozia na starym podwoziu. Restyling Packardów na rok 1955 spod ręki Teague'a był tak znakomity, że prawie nikt się nie zorientował, że nie były to nowiuteńkie auta. Oprócz designu seryjnych sedanów Packarda, dziełem Teague'a są dream cary Packarda: Caribbean i Panther, Balboa, Request oraz legendarny Predictor.
W roku 1958 firma Packard zamknęła swoje podwoje na zawsze, i wówczas cała załoga działu designu przeniosła się do koncernu Chryslera, gdzie Teague został głównym stylistą marki Chrysler. Na wskutek nieporozumień w firmie Teague opuścił Chryslera i przeszedł do niezależnej firmy wzorniczej Schmidta, jego eks-szefa u Chryslera. Tutaj pracował w większości nad niemotoryzacyjnymi projektami.
W roku 1959 kierownictwo koncernu American Motors zatrudniło ponownie Dicka Teague'a. Pozostał już w firmie prawie do końca życia. Jego podwładnym był sam Ed Anderson. Gdy w roku 1961 Anderson opuścił AMC, Teague awansował na szefa stylingu w firmie, a trzy lata później na wiceprezesa koncernu. To stanowisko Teague piastował aż do czasu odejścia na emeryturę w 1983 roku.
Dick Teague często określał lata spędzone w firmie AMC jako "Camelot." Również wtedy borykał się on nadal z finansowymi ograniczeniami i mimo tego starał się on dorównywać wymaganiom przemysłu i klientów.
Podczas pracy w American Motors, Teague i jego zespół stworzyli wiele pamiętnych projektów, do których należy zaliczyć między innymi legendarny Marlin, Pacer, Javelin, Hornet, Matador i Gremlin. Jego najbardziej ulubionymi projektami były chyba jego studialne samochody: seria dream carów AMX kończąca się modelem AMX III z 1969 roku. Design tych samochodów wydaje się być tak samo świeży jak wczoraj.
Wolny czas Teague spędzał odpoczywając wspólnie z Marian lub odnawiając zabytkowe samochody. Poprzez lata zgromadził on pokaźną kolekcję pojazdów, która została przekształcona w małe prywatne minimuzeum, znane miłośnikom motoryzacji.
W wieku 61 lat Teague zdecydował się odejść na emeryturę. On i Marian zbudowali wreszcie swój ukochany dom pod San Diego określany przez niego samego jako "garaż z dołączonym domeczkiem". Po długiej chorobie zmarł on w roku 1991.