W epoce wszechobecnego disco i małych mocy w samochodach, Magnum był promykiem światła dla spragnionych mocniejszych wrażeń.
Poprzednikiem Magnuma był... Charger. Pierwotnie Charger na rok 1977 miał zaprojektowany odważniej przód, odwołujacy się nieco do przodu Corda 810/812 z lat trzydziestych. Jednak szefostwo firmy Dodge'a było przerażone wizją, że tak odważna stylizacja zniechęci dotychczasowych klientów od oferty firmy i zdecydowała się na nowy model i inną nazwę.
Ponadto Dodge do oferty dorzucił czterodrzwiową wersję w postaci modelu St.Regis. Jednakże, jak wiadomo, kryzys naftowy w 1979 roku i embargo skłoniły firmę Dodgę do skreślenia modeli produkowanych na platformie B: St.Regis, Magnum i wreszcie Chargera i zastąpienia ich modelem Mirada (produkowanego na platformie J. Lecz to już zupełnie inna historia.
Wróćmy więc do głównego bohatera opowieści. Model Magnum konkurował z Chevroletem Monte Carlo, Fordem Thunderbirdem, Mercurym Cougarem, Buickiem Regal i Pontiakiem Grand Prix. Magnum był produkowany wyłącznie zdwudrzwiowym nadwoziem.
Podstawowy silnik to 318, ponadto dostępne były też dwu- i czterogardzielowe wersje 360 i 400. Wersja 400 została skreślona w 1979 roku, kiedy to koncern Chryslera wstrzymał produkcję silników big-block w ich miejsce oferując podrasowaną policyjną wersję E58.
Skrzynia biegów to 3-biegowy automat, w zależności od wybranego silnika. Podstawową skrzynią była 904 oraz 727 dla silników 400 i mocniejszych wersji 360.
Magnum było produkowane w dwóch wersjach: podstawowej XE i bardziej sportowej GT. Wersja GT posiadała nieco większe fałdki nad nadkolami oraz inne ogumienie (opony GR60 X 15 naciągnięte na felgi Magnum 15x7). Ponadto wzmocnione zawieszenie, skórzana kierownica, sztywniejsze serwo kierownicy, dodatkowe wskaźniki na desce rozdzielczej (kontrolki pracy silnika i dmuchawy od strony pasażera).
Paleta dostępnych kolorów:
Pewter Gray Metallic,
Starlight Blue Sunfire Metallic,
Tapestry Red Sunfire Metallic,
Classic Cream, Eggshell White,
Bright Canyon Red,
Black.
Wymiary
Rozstaw osi: 114.9 cali (2921 mm)
Długość: 215.8 cali (5479 mm)
Szerokość:77.1 cali (1961 mm)
Wysokość: 53.4 cali (1,349 mm)
Przednia oś: 61.8 cali
Tylna oś: 62 cali
Statystyka 1978
Wersja z silnikiem V8 360 - 32,522 egzemplarzy
Wersja z silnikiem V8 400 - 5,851 egzemplarzy
Wersja GT - 861 egzemplarzy
Dach targa - 5,070 egzemplarzy
Szyberdach - 2,344 egzemplarzy
Wersja z silnikiem V8 400 - 5,851 egzemplarzy
Wersja GT - 861 egzemplarzy
Dach targa - 5,070 egzemplarzy
Szyberdach - 2,344 egzemplarzy
Silniki
XE 318-2 V-8 TorqueFlite 5210 cm3 / 104.5 kW (140 hp / 142 PS)
XE 318-4 V-8 TorqueFlite 5210 cm3 / 115.5 kW (155 hp / 157 PS);
XE 360-2 V-8 TorqueFlite 5898 cm3 / 115.5 kW (155 hp / 157 PS);
XE 360-4 V-8 TorqueFlite 5898 cm3 / 126.5 kW (170 hp / 172 PS);
XE 400-4 V-8 TorqueFlite 6551 cm3 / 141.5 kW (190 hp / 192 PS);
GT 6551 cm3 / 141.5 kW (190 hp / 192 PS);
XE 318-4 V-8 TorqueFlite 5210 cm3 / 115.5 kW (155 hp / 157 PS);
XE 360-2 V-8 TorqueFlite 5898 cm3 / 115.5 kW (155 hp / 157 PS);
XE 360-4 V-8 TorqueFlite 5898 cm3 / 126.5 kW (170 hp / 172 PS);
XE 400-4 V-8 TorqueFlite 6551 cm3 / 141.5 kW (190 hp / 192 PS);
GT 6551 cm3 / 141.5 kW (190 hp / 192 PS);
W poprzednich sezonach wyścigowych NASCAR kierowcy używali Chargerów z 1974 roku. Które jednak już nie spełniały coraz bardziej rosnących wymagań sportowych. Na sezon 1978 Chrysler przygotował bardzo zmodyfikowanego Chargera z 1975, jednak nie spełniał on oczekiwań kierowców.
Dlatego nowy Magnum z bardziej aerodynamicznym nadwoziem wydawał się być obiecujący. Zespół wyścigowy Petty'ego Petty Enterprise przygotował Magnumy mogące rozpędzić się do szybkości rzędu 310 km/h (190 mil na godzinę). Petty nawet zdobył drugie miejsce w wyścigu Daytona 125, to jednak problemy podczas kolejnych startów (pęknięcie opony, brak wsparcia Chryslera w postaci braku wyścigowej wersji silnika 360 small-block sprawiły, że Petty ostatecznie wycofał się ze startów na Magnumach.
Nie mówiąc już o tym, że Magnum nie prowadził się zbyt dobrze w korku wyścigowym przy dużej szybkości. Petty nie ukrywał swojego niezadowolenia ze swoich Magnumów.
W połowie roku 1978 Petty i jego kolega Neil Bonnett (obaj z zespołów wyścigowych koncernu Chryslera) porzucili próby zwiększenia osiągów w swoich autach i przerzucili się na chevrolety. Byli wtedy wolnymi strzelcami. Koncern Chryslera nadal zapewniał swoje wsparcie techniczne innym zespołom wyścigowym w NASCAR (było ich w zależności od okresu 2-5). Zespoły te używały Dodge'a Magnum do roku 1981, kiedy NASCAR nakazał ściganie się w mniejszych samochodach.
Magnum nigdy nie zdobył takiej sławy jak jego poprzednie modele, ale i też miał swoje "pięć minut w życiu". Petty na Magnumie finiszował pięć razy, zaś wspomniany wcześniej Bonnett zdobył trzy razy czołowe miejsca startowe. Choć Petty nigdy nie wygrał Magnumem żadnego wyścigu, to jednak jego syn Kyle wygrał Magnumem swojego ojca jeden z wyścigów NASCAR. Do dziś zachowały się tylko dwa wyścigowe Magnumy. Pierwszy używany właśnie przez Petty'ego, stoi obecnie w muzeum Talladega NASCAR, a drugi używany przez kierowcę Marty'ego Robbinsa (rocznik 1978) jest obecnie w prywatnej kolekcji.
